wiedźma Margo wiedźma Margo
1961
BLOG

W POSZUKIWANIU KWANTOWEJ GEOMETRII CZYLI ŚWIĘTEGO GRAALA FIZYK

wiedźma Margo wiedźma Margo Nauka Obserwuj temat Obserwuj notkę 39


GEOMETRIA UKŁADÓW OBIEKT-PRZESTRZEŃ (TŁO*).

Eter świętym Graalem rzeczywistości?

Wprowadzenie do Unifikującej Teorii Grawitacji


WSTĘP
W swoich rozważaniach rozwijam zasady geometrii Riemanna i stosuję je do pojęcia eteru – podstawowego budulca struktury przestrzeni oraz materio-energii we wszechświecie, a także do przedstawienia koncepcji grawitacji kwantowej. 

Wstępne założenia:

1. Eter jest podstawowym budulcem przestrzeni, z której powstaje energio-materia.
2. Geometria eteru tworzy strukturę tejże przestrzeni jak i podstawę dla praw fizycznych istniejących we wszechświecie.

3. Eter utworzony jest z fotonów, które mają kształt sferycznych baniek zwanych przeze mnie Grawitorami. 

4. Fotony – Grawitory mogą się łączyć ze sobą tworząc nowe Grawitory o zróżnicowanym promieniu i coraz większej energii ( częstości, gęstości i masie). W ten sposób tworzą się cząstki energetyczne oraz cząstki materii zmieniające strukturę przestrzeni.

5. Wszystkie obiekty w przestrzeni znajdują się w układzie oddziaływania z otaczającą je przestrzenią i są powiązane ze sobą spójną tkaniną przestrzeni. Obiekty i przestrzeń pomiędzy nimi różnicuje tak zwana krzywizna.

6. Te same prawa grawitacyjne rządzą w mikro i makro kosmosie, chociaż dynamika przestrzeni tych światów jest zróżnicowana. Zróżnicowanie dynamiki przestrzeni układów grawitacyjnych związanych z różną gęstością obiektów układu i przestrzeni, w jakiej są zanurzone nadaje pozorną różnicę oddziaływań grawitacyjnych na poziomie fizyki kwantowej i fizyki klasycznej. 
 

 

CZEŚĆ I
W poprzedniej notce p.t. „Jak powstaje materia” pokazałam, w jaki sposób z fotonów – Grawitorów powstają cząstki materii. Grawitory są to kule i kulki o zróżnicowanym promieniu wyznaczanym przez wektory prędkości. Przedstawiłam tam także wzór na to działanie cząstek fotonowych - Grawitorów:
E = n x m x c² = n x 4 П c²/k

Te cząstki fotonowe są kulami przestrzennymi, podobnie jak same fotony – podstawowy składnik eteru czyli substancji wypełniającej przestrzeń. Jeśli nawet te cząstki wypełniałyby przestrzeń, czy istnieje jakiś inny rodzaj przestrzeni pomiędzy nimi?

Oto rysunek, który przedstawia dwie kule w przestrzeni.  dwie kule - sfery w przestrzeni
 
W dowolnym punkcie na kuli występuje krzywizna zerowa. Ta lokalna (punktowa) krzywizna jest zerowa. Natomiast ponadlokalna krzywizna całej powierzchni kuli jest dodatnia.
2
 krzywizna powierzchni sferycznej

Czy najprostszym ruchem obiektu punktowego poruszającego się w przestrzeni z jednej kuli do drugiej jest ruch po linii prostej?
3.

ruch po prostych
 
Jaki ruch ma miejsce w przestrzeni poza powierzchnią kuli i od czego to zależy ?
Oto poniżej przedstawiam rysunek kul / sfer, które dokładnie wypełniają przestrzeń. Tak może wyglądać przestrzeń eteru. Jeśli takie cząstki wypełniałyby przestrzeń, czy istnieje jakiś inny rodzaj przestrzeni pomiędzy nimi?

4
 
Czy potrafiliście wyznaczyć na powyższym rysunku obszary - płaszczyzny (przestrzenie) o dodatniej krzywiźnie oraz ujemnej *) krzywiźnie ?
5

 krzywizna ujemna między kulkami
Wygląda na to, że pomiędzy kulkami może występować przestrzeń o krzywiźnie ujemnej (*) ujemnej i/lub dodatniej). Czy rzeczywiście? 
6
krzywizna przestrzen-obiekt 
Powierzchnia siodła jest przykładem powierzchni o krzywiźnie zwanej ujemną. Hiperboloida również. Czyli przestrzeń w pewnych obszarach pomiędzy kulkami jest przestrzenią o krzywiźnie ujemnej. A co się dzieje, gdy w takiej przestrzeni będą pojawiały się zaburzenia? Na następnym rysunku oddalamy od siebie kule.
7
 dynamiczne zmiany krzywizny
I gdy kule zostają od siebie odsunięte, w środku pojawia się nowe odkształcenie przestrzenne – o dodatniej krzywiźnie. Gdy oddalamy od siebie kule, struktura przestrzeni pomiędzy kulami zaczyna zmieniać swoją krzywiznę
8
 dynamika zmian krzywizny w przestrzeni
W ten sposób w tkaninie przestrzeni mogą zachodzić dynamiczne procesy lokalnych zmian kształtu w ponadlokalnym układzie. Obiekty zanurzone w przestrzeni mają swą ponadlokalną powierzchniową krzywiznę dodatnią, a przestrzeń wokół obiektów ma obszary zróżnicowane, o zmiennej lokalnej krzywiźnie: ujemnej oraz dodatniej - ogólnie zwanej ujemną.
 

 

CZĘŚĆ II
Teraz zajmę się problemem oddziaływań grawitacyjnych układów: obiekty – przestrzeń oraz układu obiekt – przestrzeń.

Oto przykład dwóch kul połączonych ze sobą przestrzennym tunelem o krzywiźnie ujemnej:
9
dwie kule sfery połączone tunelem hiperboloidy 
Dwie kule łączy hiperboloida o krzywiźnie ujemnej. Ta hiperboloida ma dwie takie same podstawy ( o takim samym promieniu). Przyjrzyjmy się przypadkowi z dwiema kulami o różnym promieniu połączonymi hiperboloidą.
10
 hiperboloida dwoch o różnych podstawach
W tym przypadku dwie kule także łączy hiperboloida, ale tym razem jest to hiperboloida o zmiennej krzywiźnie ujemnej. Ta hiperboloida ma dwie różne podstawy ( o różnym promieniu). 
Gdyby teraz z powodu odpowiedniego kopa energetycznego od jednej z kul oderwała się mała cząstka kulista, to po jakim torze odbywałby się jej ruch? Oczywiście, gdy kule będą znajdowały się w odpowiedniej odległości, to na pewno ruch ten nie będzie się odbywał po prostej.
11
 ruch po helisie
Skąd taki ruch? Ano stąd, że wszystkie obiekty kuliste, w tym cząstki i ciała masywne typu planety, słońca itp. są połączone ze sobą tunelami przestrzennymi o ujemnej krzywiźnie. Tor ruchu wyznacza geometria otaczającej obiekty przestrzeni tego ponadlokalnego układu grawitacyjnego. Ruchem o idealnej symetrii byłby ruch po okręgu. Jednak idealna symetria takiego ruchu w układach złożonych zostaje zaburzona. Na rysunku powyżej to helisa jest torem ruchu cząstki. Poniżej zaobserwujemy rzut tej helisy na płaszczyznę euklidesową.  
helisa i jej rzuty pętlowe12
 
Dzięki temu możliwe jest obserwowanie torów cząstek energetycznych na zdjęciach z akceleratorów jako różnych krzywych gładkich, łącznie z pętlami. Dlatego tory cząstek i obiektów masywnych mogą być obserwowane jako okręgi w „stanach wzbudzonych” czyli mogą mieć kształty elipsy oraz wszelkich krzywych gładkich w tym helis o różnym skomplikowaniu, zależnym od kształtu hiperboloidy (o różnych podstawach i różnej wysokości). 

Kolejny przykład trzech kul o różnym promieniu znajdujących się we wspólnym układzie
13
 połączone trzy obiektu

Rozwijając powyższe założenia możemy dowiedzieć się, skąd biorą się trajektorie i spiny cząstek oraz ruchy orbitalne i ruchy wokół własnej osi obiektów masywnych, w tym gwiazd i planet znajdujących się w układach grawitacyjnych. Ruch ten zawsze zależny będzie od kształtu toru ruchu cząstki lub obiektu masywnego, wynikającego z właściwości geometrycznych przestrzeni układu w jakim się one znajdują. 
Powyższy rysunek sugeruje również pochodzenie osi magnetycznych i osi obrotu oraz przyczynę ich zróżnicowania. Ale o tym może napiszę w dalszej części.

A co z cząstką czy obiektem, które hipotetycznie nie znajdowałyby się w żadnym z układów?
Pole przestrzeni otaczającej taki obiekt, pole o krzywiźnie ujemnej otaczałoby obiekt w sposób przedstawiony na poniższym rysunku.

14
zmiany pola wokół obiektu
14 A
 zmiany pola wokół obiektu
Nawet, jeżeli mniejszy obiekt jest zanurzony w podobnej przestrzeni o ujemnej krzywiźnie większego obiektu, zachowuje swoje pole i poprzez nie wchodzi w relację z polem większego obiektu tworząc w ten sposób układ grawitacyjny, który umożliwia ruch mniejszego obiektu w polu tego większego. Dlatego na przykład planety krążące wokół Słońca nie spadają na Słońce, ponieważ ich ruch powoduje oddziaływanie ich pola grawitacyjnego o ujemnym „ładunku” z polem grawitacyjnym o ujemnym „ładunku” otaczającym Słońce. Ono „odpycha” mniejsze pola grawitacyjne o ujemnym „ładunku” planet, które utrzymywane są w ten sposób w ruchu w układzie planetarnym.. 

Dlatego również, mimo iż dwa obiekty masywne mają dodatnie „ładunki” grawitacyjne wynikające z ich geometrii, to nie przyciągają się, lecz odpychają . Na Słońce mogłyby spadać jedynie obiekty, których zewnętrzne pole grawitacyjne o ujemnym „ładunku” pozwoliłoby na ześlizgnięcie się po polu grawitacyjnym Słońca o ujemnym „ładunku”. Stało by się to wtedy, gdy geometria takiego pola o ujemnym „ładunku” została na tyle zrównoważona, by pole o ujemnym „ładunku” wokół Słońca mogło „przyciągać” pole o dodatnim „ładunku” obiektu (tworząc coś w rodzaju studni potencjałów dla tego obiektu.

Przedstawione przeze mnie w wielkim skrócie i zarysie zasady i koncepcje mogą dać odpowiedzi na wiele pytań, na które nie można było do tej pory odpowiedzieć. 

Chociażby kwarki i gluony, skąd się biorą? Z odpowiedniej geometrii przestrzeni. Są tworami oddziaływania przestrzeni (fotonowego eteru) i jej geometrii. Gluon skleja kwarki (kuleczki) ponieważ jest przestrzenią tunelową o ujemnej krzywiźnie łączącą ze sobą „obiekty” o dodatniej krzywiźnie. Właściwości „klejące” gluonu wynikają z geometrycznych właściwości przestrzeni eteru o ujemnej krzywiźnie. Kulki kwarkowe o dodatnim ładunku” grawitacyjnym są uwięzione w przestrzeni o ujemnym „ładunku” grawitacyjnym we wspólnym układzie. Wystarczy spojrzeć z tą świadomością na rysunek numer 9. Można dołączyć jeszcze jedną kulkę, aby móc sobie wyobrazić potrójny układ kwarków.

Rozwijając przedstawioną tu pokrótce przeze mnie koncepcję, można będzie dokonać unifikacji nadal pozornie niespójnych ze sobą teorii obejmujących „różne” zakresy - gałęzie fizyki. Na przykład można będzie ustalić pochodzenie całej różnorodności cząstek Modelu Standardowego i zrozumieć, skąd biorą się różnice w ich właściwościach.

A jaki jest kształt galaktyk? 
14 A i 15
   kształty galaktyk

kształty galaktyk - 2
Czy możliwa byłaby do utrzymania ich struktura, gdyby nie miało w niej swojego udziału pole grawitacyjne o ujemnym „ładunku” czyli o ujemnej krzywiźnie?

A jaka jest struktura wszechświata? Wyobraźnia poruszona przez przedstawione tu rysunki może pozwoli Państwu zrozumieć, skąd przewidywana struktura wszechświata jest właśnie „neuronowa”? Wynika ona również z podstawowych zasad geometrii przestrzeni eteru.


Być może  docieramy do zrozumienia tego, w jaki sposób na poziomie mikro i makro kosmosu tworzą się wszelkie struktury przestrzenne we wszechświecie. Ufam, że moje założenie i przedstawione koncepcje pomogą otworzyć pole wyobraźni dla zrozumienia prawdziwej Wielkiej Teorii Unifikacyjnej.

 

M.M.Boratyńska

p.s.Mam wiele innych pomysłów i wiem, w jaki sposób dalej je rozwijać, jakie zrobić grafiki komputerowe, ktore mogłyby przystępnie wyjaśnić wiele problemów, ale najchętniej nawiązałabym z kims współpracę :-) *) TŁO - w nawiązaniu do prac Stanisława Hellera
 



 

" Rzeczywistość składa się z nieskończonego strumienia interpretacji postrzegania, które my, jednostki posiadające specyficzne członkostwo nauczyliśmy się odczuwać jako oczywiste. (...) Nasz odbiór rzeczywistości jest przez nas uznawany za tak niepodważalny, że podstawowe założenie magii traktujące go jedynie jako jeden z wielu opisów, niełatwo przyjąć poważnie." " Don Juan - człowiek wiedzy i nauczyciel Carlosa Castanedy. ------------------------------------------------- dodatek z dnia 13.09.09 "Każdy człowiek tworzy swoją osobistą historię ze swojej własnej i jedynej w swoim rodzaju perspektywy. Po co w takim razie narzucać innym swoją wersję, jeśli będzie ona dla nich nieprawdziwa? Kiedy to zrozumiesz, nie będziesz odczuwać potrzeby obrony tego, w co wierzysz. Nie jest ważne to, aby mieć rację i dowieść innym, że są w błędzie. Postrzegaj każdego człowieka jako ARTYSTĘ, kogoś, kto ma ci do opowiedzenia jakąś historię. Wiedz, że to, w co wierzą inni, jest po prostu ich punktem widzenia, i że nie ma to z Tobą nic wspólnego." Don Miguel Ruiz ------------------------------------------------- -------------------------------------------------- Moje notki "unifikacyjne": 1. Geometria kwantowa 1 2. Geometria kwantowa 2 3. Geometria Kwantowa 3 -wstęp do kwantowej grawitacji 4. Geometria kwantowa 4 5. Torusy 6. Prędkość grawitacyjna a stała Plancka 7. Kwanty światła i eter - część I. 8. Kwanty światła i eter - część II. pozostałe notki w polecane strony

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Technologie