wiedźma Margo wiedźma Margo
835
BLOG

Nowa geometria i "wymiar krzywizny"

wiedźma Margo wiedźma Margo Kultura Obserwuj notkę 10

 Na czym polega różnica między postrzeganiem kwantowym a klasycznym pól grawitacyjnych, prędkości i przyśpieszenia? Przedstawię tę różnicę na prostym przykładzie - okręgu. Oto teza, którą postaram się udowodnić:

TEZA I


1. Wszystkie okręgi możemy uznać za różne okręgi, pod warunkiem, że przypisujemy im krzywiznę „zerową" euklidesowej płaszczyzny odniesienia gdy 


L = 2 Pi 1 


czyli promień przyrównujemy na przykład do jedności lub danej stałej - określając w ten sposób poziom klasyczny obserwacji.

2. Wszystkie okręgi oraz punkt możemy uznać za różne stany jednego i tego samego okręgu o zmiennej krzywiźnie, gdy

 

L = k * 2 Pi r

 

w ten sposób określamy kwantowy sposób obserwacji. 



W „wymiarze krzywizny" możliwa jest taka transformacja okręgu, że może on zostać sprowadzony do stanu, który określimy jako punkt materialny. Rys. 1




Nowe podejście do rozumienia pojęcia krzywizny oraz wprowadzenie nowego wymiaru krzywizny.


Dotychczasowo obowiązujący pogląd mówi nam, że zmiana krzywizny przestrzeni zachodzi w ten sposób, że na przykład okrąg o geometrii 

L = 2 π r 

znajdujący się na płaszczyźnie o krzywiźnie zerowej, przeniesiony na powierzchnię kuli zmienia swoją krzywiznę na dodatnią, a to dlatego, że owa płaszczyzna charakteryzuje się krzywizną dodatnią. Zmiana zachodzi poprzez wytyczenie nowej, nieeuklidesowej płaszczyzny odniesienia w ten sposób, że obwód okręgu „L" oraz promień „r" pozostają bez zmian, ale są umiejscowione na powierzchni kuli o krzywiźnie dodatniej lub tak zwanej powierzchni „siodła" o krzywiźnie ujemnej. Rys. 2



Czy do określenia zmiennej krzywizny obiektu konieczna jest płaszczyzna odniesienia o zróżnicowanych krzywiznach? Wystarczy wyobrazić sobie choćby gumkę aptekarską (nie tyle ze względu na jej sprężystość, ile na fakt utrzymywania „okrągłości" przy odkształcaniu), którą jako okrąg możemy odkształcać i skręcić na przykład do postaci dwóch okręgów, a potem obserwować przestrzenne zmiany jego kształtu na płaszczyźnie euklidesowej.


Czy możliwe byłoby zaobserwowanie zmiennej krzywizny takiego obiektu przy użyciu euklidesowej płaszczyzny odniesienia? Odpowiedzieć jest pozytywna.Dlatego proponuję do problemu podejść inaczej i potraktować okrąg nie jako figurę, lecz właśnie obiekt i poszukać sposobu obserwacji zmian krzywizny samego obiektu na płaszczyźnie euklidesowej. Pozwoliłoby to - przy zastosowaniu nowej metody obserwacji - na stopienie przedmiotu (okręgu jako obiektu obserwacji) i podmiotu (obserwatora) w jedno, sprowadzając wielowymiarowy obiekt - zjawisko (skręcania gumki czyli zmiany geometrii okręgu) do dwuwymiarowej płaszczyzny obserwatora (wielowymiarowy przedmiot kwantujemy do poziomu płaszczyzny obserwacji dwuwymiarowego podmiotu) poprzez zastosowanie parametrów dodatkowego wymiaru - wymiaru krzywizny.
 

Topologia jest pojęciem matematycznym obejmującym takie właściwości przestrzeni, które nie ulegają zmianie w wyniku skręcania, rozkręcania, zginania, zakrzywiania... Dlatego potrzebna jest prosta metoda, która tego typu działania (podstawowe w grawitacji kwantowej) mogłaby opisywać. 

Nowa metoda wymaga przyjęcia zasady zmienności stanów okręgu, co by znaczyło, iż istnieje jakiś jeden powiedzmy meta-okrąg, który może zostać przestrzennie tak odkształcony, że zmienia on swoją krzywiznę na dodatnią lub ujemną czyli może znajdować się w różnych stanach w wyższych wymiarach, poza euklidesową płaszczyzną odniesienia. Będzie to inny sposób przeniesienia niż transformacje Lorentza.

Na płaszczyźnie euklidesowej obserwowalibyśmy wtedy różne okręgi (o zmiennym promieniu i obwodzie) jako różne stany jednego meta-okręgu, a każdy okrąg na płaszczyźnie euklidesowej byłby jedynie czymś w rodzaju rzutu lub cienia - stanu wielowymiarowego meta-okręgu. Zasadę zmienności stanów okręgu określa następująca teza.

TEZA II

1. Każdy okrąg może znajdować się w stanie o krzywiźnie dodatniej lub ujemnej, gdy zostaje skwantowany czyli przeniesiony do wymiaru krzywizny.

2. Każdy okrąg o różnym promieniu i różnym obwodzie może być jednym i tym samym stanem meta-okręgu znajdującego się w wyższej wymiarowości, innej niż wymiarowość euklidesowej płaszczyzny odniesienia.



Aby udowodnić tę tezę należy znaleźć możliwość przedstawiania na płaszczyźnie euklidesowej różnych stanów meta-okręgu jako różnych okręgów o zmiennej krzywiźnie. Poniżej przedstawiam taki sposób. Na pierwszym rysunku mamy okrąg L = 2 π r, gdzie r = 1 czyli

L = 2 π 1


Ten okrąg znajduje się w stanie A. 
Rys. 3

Następnie okrąg przechodzi do innego stanu, powiedzmy B, który może być obserwowany na powierzchni kuli! 
Rys. 4



Tego typu przetworzenie wyjaśnia się na przykład w OTW w następujący sposób: " koło na powierzchni kuli ma mniejszy obwód niż koło wykreślone na kartce papieru (powierzchni euklidesowej). A większy będzie miało narysowany na powierzchni siodła". (...) Takie skrócenie obwodu to nic innego jak skrócenie Lorentza. Brian Greene „Piękno wszechświata". W OTW, kiedy mamy do czynienia z ruchem przyśpieszonym - przykład z Chudym i Rudym na karuzeli (tamże str.70), B.G. tłumaczy, że im większa odległość Rudego od środka koła mierzącego długość promienia, tym Chudy będzie obserwował na obwodzie (mierzył linijką ) coraz większe przyśpieszenie. Obwód przyjęto za zmienny, a promień za stały.

Dlaczego obwód nie ulega takiemu samemu skróceniu jak linijka Chudego, a więc dlaczego Chudy nie otrzymuje takiego samego wyniku, jak zakłada Rudy? Skrócenie Lorentza obwodu karuzeli miałoby znaczenie tylko wtedy, gdybyśmy porównywali właściwości karuzeli znajdującej się w ruchu i w spoczynku. Oto odpowiedź. Czyli możemy dokonywać różnych obserwacji: zmniejszenia lub zwiększenia obwodu bez skracania promienia albo skrócenia lub wydłużenia promienia z zachowaniem stałego obwodu. Będzie to zależało od przyjętego sposobu obserwacji. 

A teraz stan B z rys. 4 sprowadzamy z powrotem na płaszczyznę euklidesową. Rys. 5


Dlaczego tak się dzieje, że teraz obwód wydaje nam się mniejszy i promień także? I co naprawdę dzieję się z obwodem? Uległ odkształceniu, podobnie jak promień, ale co to za odkształcenie? Okrąg zmienił swoją krzywiznę na dodatnią, a promień na ujemną. Przyśpieszenie, które się pojawia na obwodzie jest spowodowane skróceniem promienia w obserwacji prowadzonej na płaszczyźnie euklidesowej!

Zmniejszenie obwodu i promienia względem płaszczyzny euklidesowej następuje jednocześnie w wymiarze krzywizny. Zmiana obwodu - skrócenie Lorenca w powyższym przykładzie - jest wynikiem przeniesienia obserwacji ponad dwuwymiarowego stanu koła do poziomu dwuwymiarowej euklidesowej płaszczyzny o krzywiźnie zerowej. Skrócenie Lorentza jest zatem próbą opisania takiego stanu koła, który ma miejsce w trójwymiarowej przestrzeni i przedstawienia go na dwuwymiarowej płaszczyźnie. Jest próbą sprowadzenia obiektu zakrzywionego na płaszczyznę euklidesową. Jest to możliwe dzięki zastosowaniu prostego wzoru:

k * 2 Pi r = 2 Pi 1 



 W przypadku zmiany wartości obwodu na mniejszą (L < 2 Pi 1) i braku zmiany promienia (r = 1) mamy do czynienia z przestrzenią o krzywiźnie dodatniej.W przypadku zmiany wartości obwodu na większą (L > 2 Pi 1) i braku zmiany promienia (r = 1) mamy do czynienia z przestrzenią o krzywiźnie ujemnej.Ale także w przypadku zmiany długości promienia na mniejszą (r < 1) i braku zmiany obwodu (L = 2 Pi 1) mamy do czynienia z przestrzenią o krzywiźnie dodatniej, a w przypadku zmiany długości promienia na większą (r > 1) i braku zmiany obwodu (L = 2 Pi 1) mamy do czynienia z przestrzenią o krzywiźnie ujemnej.

A w podanym przeze mnie przykładzie (rys 5) mamy JEDNOCZESNĄzmianę:

Obwód zostaje zmniejszony (krzywizna dodatnia), a promień zostaje skrócony (krzywizna ujemna zróżnicowana wzdłuż promienia).



Przyjrzyjmy się zatem dokładnie takiemu przekształceniu okręgu, który nie zmienia swojego obwodu.

Geometria okręgu obserwowana w wymiarze krzywizny dodatniej a jego fizyczne właściwości.


Weźmy gumkę aptekarską. Ma ona obwód L = 2 pi r i znajduje się w stanie o „krzywiźnie zerowej". Przyjmijmy, że promień jest równy jedności r = 1. Skręćmy teraz gumkę tak, żeby jej obwód utworzył dwa okręgi czyli jeden podwójny. A teraz skręćmy tak, by utworzył potrójny... itd. Teoretycznie taką gumkę można by skręcać aż do punktu - malutkiej kulki. Można powiedzieć, że dostarczamy jej energii, a ona zmienia swoją geometrię - skraca się promień ulegający skrętom i zwiększa się geometryczna krzywizna gumki. Jeśli przestaniemy dostarczać jej energii, to gumka zacznie rozwijać się sama do postaci o „najniższej energii" i „krzywiźnie zerowej". Do swojego „stanu podstawowego" - można by powiedzieć. Skręcając gumkę zauważymy, że w stanie „podstawowym" nieskręcona gumka leżąca na stole jest styczna z blatem stołu czyli z naszą euklidesową płaszczyzną odniesienia, ale im bardziej jest skręcona tym większe wartości zajmuje w dodatkowym, trzecim prostym wymiarze przestrzennym. Jednak w trakcie eksperymentu gumka zmienia swoją geometrię w „wymiarze krzywizny". Wartość krzywizny gumki leżącej na blacie stołu jest „zerowa". Następnie obserwujemy, że przechodzenie od pierwszego stanu gumki o geometrii

2 π 1

do stanu o geometrii

4 π ½

(podwójnego skrętu) odbywa się w przestrzeni poza płaszczyzną euklidesową. Czyli możnaby je przedstawić na hiperpłaszczyznie. Rys. 6

 


Zmiana ta powoduje zmianę nie tyle przestrzeni zajmowanej przez gumkę, co zmiane krzywizny samej gumki. W jaki sposób możemy obserwować te zmiany stanów okręgu na płaszczyźnie euklidesowej? 

Stany fazowe okręgu

Na dwuwymiarowej płaszczyźnie euklidesowej możemy obserwować teraz jedynie jeden okrąg, który jest „połówką" skręconego okręgu. Rys. 7



Obserwator może dokonywać obserwacji tylko na jednej z tych płaszczyzn (zielona lub szara). Zmiana krzywizny zachodzi w następujący sposób: 


2 π 1 

na 
2 x 2 π ½


Wymusiło to "zapętlenie" (skręt) pojedyńczego okręgu do podwójnego okręgu o promieniu o połowę mniejszym. Dwa małe okręgi są równoważne z jednym dużym, ale duży i dwa małe różnicuje inna wartość krzywizny przestrzennej. Okrąg uległ „skokowi kwantowemu" w wymiarze krzywizny z 2 π 1 do 4 π ½ , więc połowa gumki pozostaje na dwuwymiarowej płaszczyźnie, a druga połowa znajduje się w „zaświecie wymiarowym". 


Dalej mamy różne stany meta-okręgu o wzorze:

L = k * π 2 r

Nadal promień jest równy jedności r = 1. Jak zakrzywia się okrąg? Kiedy obserwujemy skrócenie promienia okręgu jako danego stanu okręgu, przyjmujemy, że spowodowane jest ono kolejnymi „zawinięciami" tego okręgu w dodatkowym wymiarze krzywizny. 

Przy okazji tego zjawiska występuje geometryczne zwiększenie krzywizny polegające na zwielokrotnianiu się okręgów: 
2 x 2 π 1/2,
3 x 2 π 1/3,
4 x 2 π 1/4

itd...

czyli


2 π 1 = k * 2 π r

w wymiarze krzywizny.W ten sposób wartości wymiaru krzywizny określają zmienne wielokrotności k liczby wobec liczby π.


Przyjrzyjmy się stanowi, który możemy zapisać jako


3 x 2 π r/3

Teraz mamy trzy płaszczyzny: 2 π r +2 π r + 2 π r = L. Rys. 8

Ten stan możemy zapisać jako: L = 3 x 2 π 1/3. Jest to stan fazowy (liniowy), podobnie jak inne stany tego typu: 
2 π 1,
2 x 2 π ½ ,
4 x 2 π ¼,
5 x 2 π 1/5 ,
6 x 2 π 1/6 ,
7 x 2 π 1/7 itd.



Każdy stan „fazowy" staje się ubezwzględniony na płaszczyźnie euklidesowej.Przyjrzyjcie się przekształceniom okręgu:

L = 2 π r +2 π r = 4 π 2 r = 8π r

Teraz pod obwód L podstawmy wartość okręgu jako ubezwzględnionego czyli r przyrównamy do jedności r = 1, stąd:


2 π 1 = 8 π r

I obliczamy promień:


r = 2 π 1/ 8 π
r = ¼


Kiedy uwzględniamy zmiany krzywizny geometrii okręgu, zobaczymy, że jego promień został skrócony. Rys. 9



Zmiana wielokrotności liczby pi wraz ze zmianą długości promienia zachodzi w sposób ciągły, ale nie jest to w tym momencie obserwowalne na dwuwymiarowej płaszczyźnie euklidesowej! Dla obserwatora z płaszczyzny euklidesowej parametry zmian (dane) dotyczące jej kolejnych skrętów) są „zmiennymi ukrytymi" w wyższej wymiarowości. Sprawdźmy dwa przejścia (przeskoki) fazowe:

W pierwszym przypadku, gdy zmienia się geometria z


2 π 1


na


4 π ½

mamy do czynienia z krzywizną dodatnią okręgu, a nie przestrzeni czy płaszczyzny odniesienia, 

a w drugim, gdy geometria zmienia się z


2 π 1

na


π 2

mamy do czynienia z krzywizną ujemną okręgu, a nie przestrzeni czy płaszczyzny odniesienia. 

Oto jak nowa geometria uwzględniająca wymiar krzywizny wyjaśnia przyśpieszenia i możliwość zmiany częstotliwości spowodowanej wzrostem energii.

 
rys.

M.M.Boratyńska

 

" Rzeczywistość składa się z nieskończonego strumienia interpretacji postrzegania, które my, jednostki posiadające specyficzne członkostwo nauczyliśmy się odczuwać jako oczywiste. (...) Nasz odbiór rzeczywistości jest przez nas uznawany za tak niepodważalny, że podstawowe założenie magii traktujące go jedynie jako jeden z wielu opisów, niełatwo przyjąć poważnie." " Don Juan - człowiek wiedzy i nauczyciel Carlosa Castanedy. ------------------------------------------------- dodatek z dnia 13.09.09 "Każdy człowiek tworzy swoją osobistą historię ze swojej własnej i jedynej w swoim rodzaju perspektywy. Po co w takim razie narzucać innym swoją wersję, jeśli będzie ona dla nich nieprawdziwa? Kiedy to zrozumiesz, nie będziesz odczuwać potrzeby obrony tego, w co wierzysz. Nie jest ważne to, aby mieć rację i dowieść innym, że są w błędzie. Postrzegaj każdego człowieka jako ARTYSTĘ, kogoś, kto ma ci do opowiedzenia jakąś historię. Wiedz, że to, w co wierzą inni, jest po prostu ich punktem widzenia, i że nie ma to z Tobą nic wspólnego." Don Miguel Ruiz ------------------------------------------------- -------------------------------------------------- Moje notki "unifikacyjne": 1. Geometria kwantowa 1 2. Geometria kwantowa 2 3. Geometria Kwantowa 3 -wstęp do kwantowej grawitacji 4. Geometria kwantowa 4 5. Torusy 6. Prędkość grawitacyjna a stała Plancka 7. Kwanty światła i eter - część I. 8. Kwanty światła i eter - część II. pozostałe notki w polecane strony

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura