W podróży przyszła do mnie piękna książka. Synchroniczność świata coraz bardziej sprzyja, gdy żyję coraz bardziej świadomie. Ale o tej książce za chwilę.
KAP pytał jakiś czas temu, czemu mają służyć dodatkowe wymiary: kołowy i krzywizny. Jeśli czytał moją pracę (www.grawitor.pl) i nadal nie rozumie, spróbuję to wytłumaczyć jeszcze inaczej:
Wszechświat jest jednym „organizmem”, jest całością nieskończoną, ale nieskończoność ta nie znaczy, że jest on niedomknięty. On jest domknięty i aby to dostrzec potrzebne jest zastosowanie wymiaru kołowego. Jest nieskończony i aby to dostrzec potrzebne jest zastosowanie wymiaru krzywizny.
Wszechświat w swej doskonałości i nieskończoności jest „organizmem”, bytem, który przejawia się na miliardy miliardów sposobów. Każdy jego przejaw – każdy powstający w nim byt, jest tak samo, jak sam Wszechświat domknięty czyli staje się w ten sposób wyodrębnionym czasoprzestrzennie bytem i nieskończony – bo nadal jest continuum nieskończoności wokół niego – przestrzeni i w nim samym jako bycie. Każdy byt jest przejawem, manifestacją twórczej mocy wszechświata.
Wszechświat jest jednorodny, jego podstawową substancją: esencją, substratem, życiem, radością życia, procesem twórczym, boską miłością… jest światło; światło widzialne i niewidzialne. Ze światła widzialnego są tworzone na przykład gwiazdy, a ze światła niewidzialnego przestrzeń pomiędzy gwiazdami. Światło jest wszędzie.
„Światło to żywa istota, która zawiera całą mądrość wszechświata i zajmuje każdą wolną przestrzeń. (…) Przestrzeń pomiędzy gwiazdami jest wypełniona światłem; wydaje się pusta jedynie wtedy, kiedy nie ma żadnego ciała, które mogłoby odbić światło.”
To cytat ze wspaniałej książki o której pisałam na początku notki. Autorem jej jest * Don Miguel Ruiz. Tytuł książki: „Głos wiedzy. Droga do wewnętrznego spokoju”. (dla mnie książka ta jest cudowna i zachwycająca!)
Jaka jednak jest natura światła i skąd się bierze materia próbuję wytłumaczyć w mojej pracy dzięki zastosowaniu dwóch dodatkowych wymiarów. Wyobraźcie sobie, jak wygląda przestrzennie światło, ale to widzialne i niewidzialne jednocześnie czyli o korpuskularno-falowych właściwościach.
Ja zobaczyłam, że jest to kula, która ulega dynamicznym oscylacjom w zależności od energii, jaką reprezentuje. I nazwałam ją Grawitorem.
Zastosowanie wymiaru kołowego umożliwia obserwowanie różnych „obiektów geometrycznych” takich jak punkt, odcinki prostej, odcinki krzywych gładkich, okrąg i sferę lub koło i kulę jako różnych stanów jednego i tego samego meta-obiektu znajdującego się w wyższej wymiarowości w Meta-przestrzeni. Proponowana przeze mnie metoda wymaga przyjęcia okręgów za wzorce zakrzywienia. Liczba Pi jest parametrem wymiaru kołowego. Jest tak samo stała, jak stała jest wartość obwodu „O” i promienia „r” w Meta-przestrzeni. Wymiar kołowy jest zatem rodzajem metryki.
Zastosowanie wymiaru kołowego pozwala na domknięcie danej wyróżnionej części czasoprzestrzeni o danej energii i krzywiźnie, co w konsekwencji pozwala na obserwowanie wyróżnionego wycinka meta-obiektu jako danego bytu, cząstki, zjawiska w przestrzeni euklidesowej lub na płaszczyźnie euklidesowej czyli na ekranie naszego „płaskiego świata”.
W akceleratorach na przykład obserwacja rozpadu i powstawania cząstek jest dokonywana w ten sposób, że na kliszy obserwowane są przede wszystkim linie – trajektorie cząstek, które przechodzą („rozpadają się”) jedne w drugie, znikają, anihilują i spontanicznie nagle znów gdzieś się pojawiają. Te linie to właśnie wyróżnione fragmenty, części stanów Grawitora o zróżnicowanej energii i zdynamizowanej geometrii, którą możemy opisać dzięki zastosowaniu wymiarów kołowego i wymiaru krzywizny.
Wymiar krzywizny pozwala na obserwacje różnych części Grawitora oraz różnych stanów kwantowych Grawitora czyli jednego i tego samego meta-obiektu znajdującego się w wyższej wymiarowości Meta-przestrzeni jako różnych bytów, cząstek, obiektów, przejawów całości.Wymiar krzywizny jest zatem rodzajem przyjętej koneksji, która pozwala dostrzegać całą różnorodność obserwowanej przez każdego z nas rzeczywistości.
Powierzchnia sferyczna oraz tak zwana powierzchnia siodła lub torusa to tylko przykłady powierzchni, gdzie występuje tak zwana krzywizna przestrzenna. W mojej pracy staram się to przedstawić dokładniej. Ale przykład z gumką aptekarską jest dobry.
Stan wyjściowy (wyróżniony) gumki możemy zapisać jako 2 Pi r. Jeśli ją skręcimy do stanu dwóch okręgów, to jej stan możemy teraz określić jako stan 4 pi r czyli o krzywiźnie zmienionej względem krzywizny jej stanu wyjściowego. Gumka taka, co ciekawe, zachowuje swój stały obwód, ale ulega on przestrzennej zmianie - transformacji geometrii w wymiarze krzywizny. A wynik transformacji gumki ze stanu wyjściowego do stanu o zmienionej krzywiźnie, na płaszczyźnie euklidesowej możemy obserwować jako rzut lub cień tego stanu.
Model Grawitora wyznacza stałe, dzięki którym istnieje możliwość postrzegania przez nas rzeczywistości, którą każdy z nas kreuje, śni. Dodatkowe wymiary służą zrozumieniu, w jaki sposób postrzegamy rzeczywistość.
„Światło odbija wirtualną rzeczywistość w moim mózgu, dokładnie tak, jak to się dzieje z lustrem.” (* tamże).
W lustrze widzimy odbicie tego, co rzeczywiste – kopię stworzenia, wirtualną rzeczywistość stworzoną przez światło. Wszystko, co widzimy „jest wirtualną rzeczywistością stworzoną dzięki odbiciom światła. Jedyna różnica pomiędzy moimi oczyma a lustrem jest taka, że za oczami znajduje się mózg, który ma zdolność analizowania, interpretowania i opisywania widzianej akurat wirtualnej rzeczywistości.” (* tamże)
Toltekowie nazywają świat iluzji snem. To świat stworzony przez obrazy światła, zaś umysł śni, zarówno wtedy, gdy mózg jest uśpiony, jak i wtedy, gdy jest aktywny. W hinduskiej tradycji tę iluzję zwie się mają. To jedno i to samo. Czasem jest to sen wspólny, jak na przykład teorie w fizyce, co do których „prawdy” jakaś część ludzkości jest przekonana, a inna nie. Jest sen planety, społeczeństw, religii itp., itd. No i każdy z nas śni swój własny sen. „Dzięki naszej mocy tworzenia wyrażamy moc życia we wszystkim co mówimy, czujemy oraz robimy. Ale są dwa rodzaje artystów: ci, którzy tworzą historie w sposób nieświadomy i ci, którzy odzyskują świadomość i tworzą historie w zgodzie z prawdą i miłością.” (* tamże)
Wszyscy znają wzór (elegancki i prosty) Einsteina E = mc². Wyobraźcie sobie, że energia E wzrasta, prędkość c jest stała, to co dzieje się z masą, czym jest masa?
Wyobraźcie sobie, że pod „m” we wzorze Einsteina podstawiamy wzór na powierzchnię sferyczną tej kuli i mamy teraz modyfikacje tego wzoru E = 4 Pi c².
Czy możecie sobie wyobrazić kulę, której promień jest tożsamy ze stałą prędkością światła?
Jeśli będzie wzrastać energia, to także będzie wzrastać krzywizna, na przykład
4 Pi c² + 4 Pi c² = 8 Pi 2 c² = 16 Pi c².
I coś takiego zadziewa się, ma miejsce w przestrzeni, którą nazwałam Meta-przestrzenią. Taki stan sfery 16 Pi c² jest całkowicie uprawniony w Meta-przestrzeni. Ale takiego stanu sfery nie zaobserwujemy w przestrzeni euklidesowej ani na płaszczyźnie euklidesowej. Możemy tylko zaobserwować rzut, „cień” tego stanu sfery do przestrzeni euklidesowej uwzględniając zmiany stanu sfery dzięki zastosowaniu wymiaru krzywizny.
Im większa staje się na przykład krzywizna dodatnia, tym promień takiej sfery będziemy obserwować w przestrzeni euklidesowej jako coraz krótszy.
W ten sposób ze światła może tworzyć się materia - poprzez coraz większą krzywiznę czasoprzestrzenną geometrii Grawitora, którego część może ulec przekształceniu aż do tak zwanego punktu materialnego. W ten sposób właśnie powstaje tak zwana masa.
Jeżeli jednak naszą płaszczyzną odniesienia będzie płaszczyzna euklidesowa, to będziemy na niej obserwować stany geodezyjnej równikowej tejże sfery jako okrąg (czyli spłaszczoną 1D - jednowymiarowa sferę), i wówczas możemy teoretycznie zaobserwować jedynie części tejże geodezyjnej jako rzuty, „cienie” meta-okręgu.
Do tego służy na przykład płaszczyzna dysku Poincarego, którą tak bardzo lubi Ark. Ale na takiej płaszczyźnie dosyć trudno zaobserwować będzie, jak ze światła widzialnego i niewidzialnego powstaje podstawowy atom wodoru. A moja teoria wraz z modelem kandelabru wiedźmy Margo, próbuje to czynić. Właśnie dzięki zastosowaniu także dodatkowych dwóch wymiarów: kołowego oraz krzywizny.
I jeszcze jedno: prędkość światła c nie jest prędkością światła w próżni! Jest prędkością umożliwiająca dokonywanie jakiejkolwiek obserwacji rzeczywistości postrzeganej przez każdego z nas. Kiedy tę prędkość przekraczamy, znajdujemy się w przestrzeni innych światów. Tak, jak pisałam we wcześniejszej notce: Prędkość c tożsama z promieniem Grawitora fotonowego jest miarą czasoprzestrzenną, dzięki której nasz świat jest dla nas obserwowalny. Gdyby nie ta właściwość nie mielibyśmy możliwości postrzegania jakichkolwiek przejawów bytów, obiektów i zjawisk tego świata, zwanych przez nas rzeczywistością.
