Idea - forma - dusza

BOGINIE, BOGOWIE I ICH WIZERUNKI

 

Starożytny Egipt

Hathor– egipska bogini nieba, uosobienie Wielkiej Macierzy, z czasem stała się bóstwem miłości, radości, uciech, muzyki i tańca, a także opiekunką kobiet. Jej imię znaczy "Dom Horusa", nosiła też przydomki "Oka Horusa", "Złotej Bogini", "Bogini Niebios", "Pani Czerwonej Góry" i "Turkusowej Pani". Grecy identyfikowali ją z Afrodytą, a Rzymianie z Wenus. Symbolem tej bogini było trzymane w rękach sistrum. Przedstawiana była głównie pod postacią krowy, czasami także jako kobieta z głową krowy.

Symbolizowała niebo. Krowa była również zwierzęciem, które Egipcjanie poświecili tej bogini.

Atum

Czczony był w Heliopolis jako jedna z form boga-słońca. Atuma przedstawiano jako króla noszącego na głowie koronę Górnego i Dolnego Egiptu. Świętymi zwierzętami tego boga były – lew, ichneumon (szczur faraona) oraz wąż

Chonsu 

Był bogiem Księżyca z triady tebańskiej, synem Amona i Mut. Przedstawiany był w ludzkiej postaci z księżycem na głowie.

Horus
 

był bogiem nieba, czczonym pod postacią sokoła. Jego oczy to księżyc i slońce.

Ozyrys

Przedstawiany był jako człowiek owinięty w całun.Ozyrysa utożsamiano z wodami Nilu, użyźniającymi ziemie egipską oraz łączono z księżycem i jego fazami. Uważany był także za pana nieba i utożsamiany z bogiem Re’.

Re’ był bogiem słońca z Heliopolis. Jako bóg świata i nieba, Re’ był panem ładu we wszechświecie i ojcem Maat. Legendy głosiły, że Re’ w ciągu dnia płynie barką po niebie, a wieczorem połyka go bogini Nut, by rano ponownie go narodzić. Inne wersje tej legendy podają, że znikając za horyzontem Re’ wpływa do świata podziemnego. przedstawiany z dyskiem słonecznym, z głową sokoła.
 

Symbolem kultu Re’ był obelisk. 

 

 

Apis

Czczony był w Egipcie pod postacią byka. Jego osobę łączono przede wszystkim z Ptahem i Ozyrysem. Byk Apis był symbolem siły i męstwa. Wierzono, że został zrodzony z promienia słonecznego. Za życia Apis ozdabiany był złotem i klejnotami oraz trzymany w specjalnym sanktuarium. Według wierzeń starożytnych Egipcjan gdy umierał byk,

jego istota przenosiła się do następnego zwierzęcia, kapłani rozpoczynali poszukiwanie kolejnego wcielenia.

Set- pan burz, pustyń, Górnego Egiptu, oraz zły bóg Świata Umarłych. Przedstawiany był jako człowiek z głową wyimaginowanego zwierzęcia złożonego po części z szakala, antylopy oryks oraz osła. 

Tego zwierzęcia dotychczas jednoznacznie nie zidentyfikowano, z którymś ze znanych współcześnie zwierząt

Izyda była boginią o nieustalonym pochodzeniu.


Władczyni nieba i ziemi, jedno z wcieleń Wielkiej Macierzy; utożsamiana później z grecką Demeter. Przedstawiana była w postaci kobiety z synem na kolanach.Izyda przez wielu badaczy jest uważana za protoplastkę Maryi, matki Jezusa Chrystusa w religii chrześcijańskiej. przedstawiana była także w innej formie - skrzydlatej:

 

Maat uosabiała pojęcie ładu i porządku we wszechświecie. Będąc córka boga Re’, Ma’’at miała ścisły związek z wymiarem sprawiedliwości. Przedstawiano ja w postaci kobiety, której głowę zdobiło strusie pióro.

 

Mut należała do triady tebańskiej i była małżonką Amona. Pierwotnie przedstawiano ją jako sępa, później chętnie w postaci ludzkiej. Porównywano ją z Hathor, Bastet, Sachmet, a jako „oko słoneczne” łączona była z bogiem Re’. Również często wyobrażana była pod postacią krowy.
 

 

 

 

Nut była boginią nieba. Wyobrażano ja jako gigantyczna kobietę, której ciało wyginało się łukiem nad ziemia. Nut była dzieckiem Szu, boga powietrza oraz Tefnut uosabiającej wilgoć. Za męża oraz brata Nut Egipcjanie uznawali Geba, reprezentującego Ziemię. Taka personifikacja odróżnia mitologię egipską od wielu innych, gdzie niebo kojarzono z pierwiastkiem męskim, a ziemię z żeńskim, np. Uranos i Gaja u Greków. Uważana była za małżonkę Geba i matkę rodziny Ozyrysa, a także za matkę słońca, księżyca i gwiazd, które codziennie połykała, żeby następnie urodzić.


Ptah - bóg memficki. W mitologii egipskiej jest to bóg stwórca, stojący na czele Wielkiej Ósemki Bogów. Razem z lwiogłową Sechmet i Nefertumem tworzyli w Memfis triadę.

Sechmebogini wojny, zemsty i chorób, a także bogini opiekuńcza Dolnego Egiptu. W dosłownym tłumaczeniu jej imię znaczy "Potężna". Przedstawiano ją zawsze jako stojącą lub siedzącą na tronie kobietę z głową lwicy. Nosiła na głowie dysk słoneczny, ozdobiony okazałym wężem ureuszem. Oba nawiązywały do jej charakteru. Niekiedy na głowie bogini umieszczano koronę złożoną ze strusich piór i krowich rogów. Kapłani Sechmet tworzyli specjalne zrzeszenie uzdrowicieli, którzy za pomocą magii walczyli z chorobami.

 

 

 

 

 

Nefertum – bóstwo lotosu

Bóg - członek triady memfickiej wraz z Ptahem i Sechmet. Przedstawiany w sztuce jako dziecko w kwiecie lotosu bądź mężczyzna z koroną w kształcie tego kwiatu.

 

 

 

Boginie i bogowie w Starożytnej  Grecji

Gaja – Ziemia-Matka. Wyłoniła się z Chaosu, tak więc była jednym z najstarszych bóstw, uosabiała płodność i macierzyństwo. Sama z siebie zrodziła Niebo (Uranosa) i Góry (Ourosi), z miłości jej i Eteru rodzi się Morze (Pontos). W każdym okresie mitologii jest ona obecna w przeróżnych postaciach, szczególnie u pradziejów, gdy u boku swego syna a jednocześnie męża, Uranosa, panuje nad światem i rodzi kolejnych bogów.

Uranos - pierwszy władca świata i jedno z najstarszych bóstw. Bez udziału innej istoty poczęła go i urodziła Gaja (Ziemia), która stała się jego małżonką. Potem wspólnie spłodzili kolejne pokolenia bogów.

Kronos – syn Ziemi i Nieba - Gai i Uranosa, najmłodszy z Tytanów. W obronie swych sióstr i braci, wykastrował ich ojca Uranosa i pozbawił go władzy nad światem. Bóg rolnictwa i zasiewów.

Rea - jedna z Tytanid, córka Uranosa i Gai. Siostra i żona Kronosa. Wielka Matka, w klasycznej mitologii stała się rodzicielką wielu bogów i bogiń. Była siostrą i żoną Kronosa, matką Demeter, Hadesa, Hery, Hestii, Posejdona i Zeusa. W mitologii rzymskiej była kojarzona z boginią Ops.
W sztuce Rea jest zwykle przedstawiana siedząca w rydwanie ciągniętym przez dwa lwy, czasem w identyczny sposób, co Kybele.

Zeus - najwyższy z bogów w mitologii greckiej. Syn Kronosa i Rei. Grecki bóg Nieba i Ziemi. Bóg pogody; władca błyskawic. Uosobienie najwyższej zasady rządzącej Wszechświatem. Władca wszystkich bogów i ludzi. Strzegł prawa i porządku na świecie, bezlitośnie karząc przestępców, a zwłaszcza morderców, krzywoprzysięzców i zdrajców. Jego atrybutami były złote pioruny, orzeł i tarcza zwana egidą. Wychowała go nimfa Amalteja o koziej postaci.

Apollo (gr. Apollon, zwany też Phoibos "Jaśniejący", łac. Apollo) –syn Zeusa i Leto. Uważany za boga piękna, światła, życia, śmierci, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patrona sztuki i poezji, przewodnika muz Przebywał na Parnasie, skąd zsyłał natchnienie. W rzeczywistości bóstwo o szerokich, często sprzecznych, kompetencjach. Pierwotnie, androgyniczny (śladem tego bliźniacza para Apollo-Artemida), także bóg gwałtownej śmierci. Zabijając węża-smoka Pytona (lub Delfyne, będącego hipostazą pierwotnej Magna Mater), strzegącego bramy do tajemnej wiedzy ukrytej pod/w ziemią/i, przejmuje władzę nad wyrocznią w Delfach (gr. delfys "macica")

Asklepios - opiekun sztuki lekarskiej. Syn Apollona. Jego rzymskim odpowiednikiem był Eskulap. Za jedną z postaci Asklepiosa uważany był też fenicki boski uzdrowiciel, Eszmun (Jasumunu).

Dionizos - bóg płodnych sił przyrody, winnej latorośli i wina, reprezentujący nie tylko jego upajający wpływ, ale także ten dobroczynny. Syn Zeusa i śmiertelnej kobiety Semele.

Ares– w mitologii greckiej bóg wojny, utożsamiany z rzymskim bogiem Marsem; syn Zeusa i Hery. W astronomii utożsamiany z Baranem. Wzbudzał powszechny strach, nawet wśród Olimpijczyków, jedynym, który się nie bał Aresa był Hades.
W odróżnieniu od Ateny

która również jest greckim bóstwem wojny, nie patronuje on rzemiosłu wojennemu i szlachetnej walce, ale nikczemnościom związanym z wojną: konfliktowi, zniszczeniu i okrucieństwu. Jest opiekunem m.in. szpiegów, katów i bezwzględnych dowódców.

 

Hermes - bóg wędrowców, złodziei i podróżujących. Posłaniec boży.
Bóg handlu, zysku i kupiectwa; także złodziei i celników, posłaniec bogów.

Posejdon– bóg wód, chmur i deszczu, mórz, trzęsień ziemi, żeglarzy, rybaków. Syn Kronosa i Rei, starszy brat Zeusa

Helios – bóg i uosobienie Słońca w mitologii greckiej, syn Hyperiona i jego żony Thei oraz brat Eos i Selene. Bóg światła i powietrza. Bóg Helios reprezentował bóstwa solarne. Przedstawiany był jako piękny mężczyzna z promienistą aureolą wokół głowy lub promienistą koroną na głowie, który w ciągu dnia przemierzał firmament[2] na rydwanie zaprzężonym w cztery białe rumaki. W swoim pałacu zasiadał na tronie w otoczeniu Dni, Miesięcy, Lat i Stuleci. Uważany był za boga wszystkowidzącego, dlatego też wzywano go na świadka podczas przysięgi.

Hypnos - jego imię oznacza dosłownie: "Sen". Syn Nyks i Erebu. Był bliźniaczym bratem Tanatosa ("Śmierci"), a także ojcem Morfeusza, Ikelosa (Fobetora) oraz Fantasosa.

Tanatos –  uosabiał śmierć. Przedstawiano go podobnie jak Hypnosa: jako młodzieńca z czarnymi skrzydłami, lecz z odwróconą, zgaszoną pochodnią. W scenach przedstawiających złożenie ciała do grobu zwykle podtrzymuje nogi zmarłego.

Morfeusz – bóg marzeń sennych. Postać o wielkiej mądrości. Morfeusz miał zdolność przybierania dowolnej postaci i ukazywania się w snach jako osoba ukochana.

Hefajstos – bóg ognia, wulkanów, kowali i złotników. Hefajstos był synem Zeusa i Hery. Opiekun rękodzielników. Pracował w kuźni, którą najczęściej umieszczano we wnętrzu wulkanu Etny. Dziełem Hefajstosa były zeusowe pioruny, tarcza i berło Zeusa, zbroja Achillesa, strzały Erosa.


Demeter - bogini wegetacji, płodności, rolnictwa i urodzaju.
Jedno z najstarszych bóstw greckich, znane od II tysiąclecia p.n.e., zwano ją "Matką Bożą" i "Panią Obfitości". Demeter była córką Kronosa i Rei, siostrą Hery, Hestii, Hadesa, Posejdona i Zeusa (z którym miała dwie córki. Jej atrybutem był kłos zboża.


 

 

Artemida - bogini łowów, zwierząt, lasów, gór i roślinności, wielka łowczyni, dlatego na wielu rzeźbach i obrazach przedstawia się ją z jeleniami, lub w lesie. Uważana również za boginię płodności, niosącą pomoc rodzącym kobietom. Jej atrybutami był łuk i strzały, a ulubionym zwierzęciem łania. Bogini księżyca.

Eris- bogini i chaosu, uskrzydlona bogini niezgody, chaosu i nieporządku, zamętu i niezgody. córka Nyks (Nocy). Według innej wersji córka Zeusa i Hery, bliźniacza siostra Aresa. Posiadająca dwie manifestacje: groźną i łagodną: Niezgoda destrukcyjna, wywołująca wojny i Niezgoda twórcza, będąca duchem współzawodnictwa, pobudzająca do pilnego działania. Sprawiała, iż cieśla zazdrościł cieśli, iż każdy artysta zazdrościł innemu, a jednocześnie kochał własną pracę. Przedstawiana była jako uskrzydlona postać kobiety podobnie jak Irys.

 

Iris – bogini i uosobienie tęczy, powstawania chmur i deszczu oraz posłanka bogów w mitologii greckiej. potrafiła rozpinać łuk siedmiobarwny (tęczę), który jak wierzono w starożytnej Grecji, łączył niebo z ziemią. W odróżnieniu od Hermesa, Iris nigdy nie wykonywała poleceń bogów, jedynie je oznajmiała. Przedstawiana była jako "złotopióra", "wiatronoga", "złotoskrzydła" młoda kobieta, odziana w szatę lśniącą wszystkimi kolorami tęczy, z kaduceuszem i oinochoe, w którym dla chmur przynosiła wodę, gdy chciała na ziemię zesłać deszcz. (Od imienia bogini pochodzi łacińska nazwa systematyczna (Iris) i polska nazwa zwyczajowa (Irys) kosaćca – rośliny, liczącej ok. 200 gatunków o kolorowych kwiatach jak tęcza.)


Eos (także Jutrzenka, gr. Ἠώς Eos, łac. Aurora ) – bogini zorzy porannej w mitologii greckiej. Bogini Eos reprezentowała bóstwa solarne. Przedstawiana była jako „różanopalca” kobieta o wielkich skrzydłach, odziana w szatę koloru szafranowego, która otwierała „wrota dnia”. Pojawiała się na niebie przed Heliosem i po Selene. Z jej pierwszego małżeństwa zawartego z Astrajosem przyszły na świat cztery wiatry: Boreasz, Zefir, Notos i Euros, a także Fosforos i Hesperos oraz większość gwiazd

oraz 

Enyo Bogini wojny, żona lub siostra Marsa.
Erynie Bóstwa chtoniczne, demony świata podziemnego.
Chloris Bogini roślinności wiosennej w stadium kwitnienia.
Tyche Bogini kierująca ludzkimi losami.
Charyty Boginie wdzięku, piękności i radości.
Temida Bogini będąca personifikacją sprawiedliwości.
Hera Małżonka Jowisza. Była opiekunką życia kobiet, w tym życia seksualnego i macierzyństwa.
Selene Bogini księżyca

Reja Bogini płodności i zamożności, siostra i małżonka Saturna.
Ejrene Bogini pokoju.
Hygieja, Higieja Bogini będąca personifikacją zdrowia i bezpieczeństwa.
Afrodyta Bogini miłości.
Hestia Bogini ogniska domowego i państwowego.
Nike Bogini zwycięstwa i chwały.

 

Starożytny Rzym

Rzymianie wprowadzili kult greckich bogów olimpijskich pod imionami rzymskimi, bogowie zyskali ludzką postać. Największym szacunkiem wśród bóstw państwowych cieszyła się trójca kapitolińska – Jowisz, Junona i Minerwa. Wśród bóstw prywatnych lary i penaty, czyli bóstwa domowe, many – czyli dusze przodków i bogini ogniska domowego – Westa.

Oficjalnie Rzymianie uznawali dwunastu bogów greckich, którym nadali imiona rzymskie. Wśród nich znaleźli się:
Jowisz – Zeus,

Junona – Hera,

Minerwa – Atena,

Mars – Ares,

Diana – Artemida,

Merkury – Hermes,

Neptun – Posejdon,

Westa– Hestia,

Wulkan – Hefajstos,

Ceres – Demeter,

Wenus – Afrodyta,

Apollo – Apollo.

i bogowie ziemi, pól, lasów i źródeł

Najdostojniejszym z bóstw ziemskich była prastara bogini pola uprawnego, Tellus Mater – Matka Ziemia, która przejmuje ziarno rzucane z ręki siewcy i pozwala mu kiełkować w żyznej glebie. Obok dostojnej Matki Ziemi istniała podrzędniejsza bogini Ceres, patronka urodzajów. Opiekunką ogrodów warzywnych, dobrym duchem dyni, grochu i pietruszki była Wenus, która stała się później panią wiosny, kwiatów i wszelkiego uroku natury. Diana była boginią kwitnącej przyrody, panią zielonych gajów, opiekunka zwierząt. Jak przystało na Rzymiankę była boginią stateczną i poważną. Na czele bóstw wodnych stał zaś Posejdon, którego Rzymianie, podobnie jak Grecy Neptuna, przedstawiali z trójzębem, jako władcę morza. Na początku pełnił on jednak tylko rolę boga chmur lub deszczu. 


Hinduizm
 

Bogowie indyjscy zawsze występują w parach. Siakti-bogini może być samotna, samostanowiąca i samorządna (Durga, Ćamunda, Kumari, surasundari, Waiśnawi), ale bóg — nie. Nie ma ani jednego „samotnego boga”, bez pary, ponieważ nie mógłby wtedy działać. Musi mieć przy sobie swoją siakti.

Boginie są partnerkami, a nie „małżonkami”. Występują przy bogu na zasadzie komplementarności, ale nie w aspekcie prokreacji, gdyż żadna z par nie ma wspólnych, zrodzonych z siebie boskich dzieci. Saraswati nie ma dzieci z Brahmą, a Lakszmi nie rodzi dziecka Wisznu, Parwati sama tworzy synka Ganeśię, a Śiwa sam tworzy Skandę.

Każdy bóg i każda bogini posiadają swoją odrębność i za każdym razem przejawia się ich całkowita, pełna osobowość. Żeńskość jest kompletną, samodzielnie istniejącą, równorzędną zasadą wszechświata. W hinduskiej mitologii nie ma żadnych, choćby dopełniających się połówek (idea Platona), gdyż Osoba, ani boska, ani ludzka, nie może być połówką. Biblijny mit żebra Adama, z którego powstała Ewa jest w opcji hindu zupełnie niezrozumiały.

Prawie wszystkie boskie pary indyjskiej mitologii ukazują bardziej siostrzany aspekt związku niż aspekt matrymonialny czy macierzyński.

Wisznu– zachowawca świata, jest najwyższym bóstwem hinduizmu. Jako bóg słoneczny Wisznu przemierza świat trzema wielkimi krokami, od wschodu przez zenit do zachodu słońca. Wiąże się go również z podziałem wszechświata na trzy części – ziemię, powietrze i niebo. Jako wcielenie dobra, miłosierdzia i moralności Wisznu jest wrogiem boga śmierci, Jamy, i obrońcą porządku. Wisznu dziewięciokrotnie, ilekroć światu groziło niebezpieczeństwo, przybywał na ziemię w różnych wcieleniach, czyli awatarach. Wśród zwierząt, w które wcielił się Wisznu, był żółw Kurma. Na jego grzbiecie bogowie ustawili górę Mandarę, użytą jako mątew podczas bełtania oceanu mleka, z którego powstało Słońce, Księżyc i inne rozkosze świata. Inne awatary Wisznu stanowiły: dzik Waraha, który wydobył Ziemię pogrążoną w wodach potopu, i człowiek-lew Narasimha, który zabił demona Hiranjakaśipu. Do ludzkich wcieleń Wisznu należał Rama, bohater eposu Ramajana, i Kryszna, który ocalił świat przed złym demonem Kansą, uzurpującym sobie władzę nad światem. Dziesiąte wcielenie Wisznu, Kalkin, zbawcza postać, której nadejście zwiastować będzie koniec świata, dopiero się pojawi. Wisznu przedstawiany jest zwykle jako przystojny młodzieniec. Jego ciemnoniebieskie ciało ma cztery ręce; do atrybutów boga należą muszla, dysk i lotos

Ganga-  jest strażniczką świętej rzeki Ganges. W różnych czasach była żoną trzech wielkich bóstw: Wisznu, Agni i Śiwy. Ganga wyłoniła się z palca u nogi Wisznu i popłynęła przez niebiosa. Ganga ma białe ciało, dwie lub cztery ręce. Często przedstawia się ją na rybie, z dzbanem pełnym wody i kwiatem lotosu.

Kryszna –  jest ósmą, najpopularniejszą awantarą (awatarem) czyli wcieleniem Wisznu. Aby go stworzyć, bóg wyrwał ze swej głowy dwa włosy. Czarny umieścił w łonie bogini matki Dewaki, biały w łonie bogini pomyślnego losu Rohini. Ciemnoskóry Kryszna narodził się z czarnego włosa, jego jasnoskóry brat Balarama z białego. Kriszna jest przedstawiany jako mężczyzna o czarnej lub ciemnoniebieskiej skórze. Do jego atrybutów należą między innymi flet, laska i koło modlitewne.

 

 

 

 

 

 

 

 

Lakszmi– lotosowa bogini zamożności i obfitości, jest żoną Wisznu w jego różnych wcieleniach. Jako Sita była małżonką Ramy porwaną przez demona Rawanę, jako Padma wyłoniła się z kwiatu lotosu, by zasiąść przy nim, gdy zstąpił na świat pod postacią karła Wamany; jako pasterka Radha, a następnie jako bogini Rukmini, towarzyszyła mu, gdy przyszedł na świat jako Kryszna. Związek z aktem stworzenia sprawia, że Lakszmi uważana jest czasem za wszechmacierz. Lakszmi ma pełne piersi i złotą skórę. Nosi na szyi wieńce z kwiatów lotosu.

 

 

 

 

 

 

 

 

Bogini matka Parwati była żoną Śiwy, boga ascezy i zniszczenia, oraz matką dwóch bogów – Ganieśi, słoniogłowego boga powodzenia, i Skandy, boga wojny, Córka króla Himalaja i Meny, siostra Wisznu, pokochała Śiwę. Choć jednak była bardzo piękna, bóg odrzucił ją, gdyż miała ciemną skórę. arwati oddała się tak rygorystycznym praktykom ascetycznym, że aż jej ciało zaczęło lśnić złotym blaskiem.
Parawati przedstawiana była z dwoma lub czterema ramionami, wraz z Śiwą, a czasem także swymi synami. Jej atrybutami są muszla, korona, zwierciadło i różaniec. Parawati podróżuje na lwie.

 

 

 

 

 

 

Ganeśa – Niewysoki, brzuchaty bóg z głową słonia. Ganeśa jest bóstwem, które usuwa przeszkody i przynosi swoim czcicielom powodzenie. Jego półzwierzęca postać jest skutkiem kłótni, do jakiej doszło między jego rodzicami. Ganeśa jest żółty, jeździ na szczurze i ma cztery ręce, w których trzyma muszlę dysk, lilię wodną i pałkę.

 

 

 

 

Bogowie Wedyjscy

Aditja- Aditjowie to archanioły, solarne bóstwa panteonu wedyjskiego wspominani w liczbie trzech oraz ośmiu i dwunastu.

Agni- w wedyjskiej kulturze Anioł -Bóg Ognia; żywioł ognia 

Anśa (Amśa) - postepowe i liberalne Bóstwo z grupy Adityas 
Aryaman - Bóg niszczyciel wrogów; jeden z 12-tu Adityas; Anioł Opiekun Arjan (Ariów);  (bóg wojny)
Aświnowie - anioły czy niebianie w postaci braci bliźniaków; 
Bhaga - Boski Dawca; Bóg wszystkodający; jeden z 12-tu Adityas 
Ćandra- Bóstwo lunarne (opiekun księżyca) 

 

 

 

 

Ćitragupta - bł. spolszcz. Czitragupta; anioł (dewa) zarządca i pisarz na dworze Jama-dewa, Boga Śmierci; 
Djaus (Dyaus; inaczej Diw) - personifikacja ducha nieboskłonu, anioł czy Bóg Nieba nad nami, Ojciec Nieba 
Daksza - Bóstwo z grupy Aditya; deifikowany mędrzec; zręczny, zdolny 
Indra- bóg uzdrawiającej burzy, władca piorunów, anioł król niebian, władca swargi - nieba, istot dobrotliwych i bohaterskich, pogromca złych mocy i demonów, opiekun wojowników i boskich zastępów 
Jama (Yama) - pierwszy człowiek, władca śmierci, zarządca dusz zmarłych w zaświatach, nadzorca kar dla grzeszników 
Marutowie- niebiański dwór Boga Waju liczący zwykle 333 dewy 
Mitra - przyjaciel, anioł życzliwości, Bóg dobroci w wedach; jeden z Adityas 
Pradźapati- tytuł i emanacja Boga, Brahmana: Pan Wszystkich Stworzeń 
Prythiwi - Bogini Ziemia, matka ziemia; żywioł ziemi, pierwszy element w filozofii naturalnej 
Puszan (Pushan) - anioł żywiciel stworzeń, Bóg dawca pokarmu 
Rawi- wedyjskie bóstwo słońcai słonecznego światła 
Rudra - anioł Bóg Przyrody, władca duchów natury, trzecia emanacja Boga Śiwa 
Sakka - imię palijskie, w sanskrycie Śaka, jedno z imion Boga Indra 
Sawitar (Savitr) - wedyjski anioł, Bóg światła słonecznego dającego życie 
Skanda (także: Murugan, Kumaran, Subrahmanja, Karttikeja) - wedyjski dewa wojny, opiekun wojowników i wodzów, identyfikowany 
Śakra (pal. Sakka) - Bóg wszechmocny, potężny, mocarny; także imię Boga Indra; 
Twasztar (Tvashtr) - anioł Bóg wszelkiego rzemiosła i sztuk rękodzielniczych; cieśla, majster, twórca; 
Waju(Vayu) - anioł Bóg Wiatru z dworem Marutów, w jodze anioł strażnik ścieżki serca 
Waruna (Varuńa) - anioł Bóg Wody i Dobrego Prawa, Ryty 
Wisznu (Vishńu) - jeden z trzech głównych Bogów - Archaniołów w tradycjach indyjskich 
Wiwaswat (Vivasvat) - Bóg życia i zabawy; świetlisty, jaśniejący; mający splendor 

Boginie Wedyjskie

Aditi- wedyjska bogini wolności i wyzwolenia; najwyższa Matka; najwyższa Bogini; Macierz Bogów; 
Apas- boginie kosmicznych wód Nieba 
Aranjani- bogini przyrody, lasów i matka dzikich zwierząt 
Bhairawi- groźna forma małżonki Boga Śiwa, bogini śmierci 
Bhumidewi- bogini żywiołu ziemi 
Ćamunda - bogini wedyjska, później małżonka Boga Śiwa 
Ila - bogini Matka Ziemia, wedyjska dewi modlitwy i ofiary płynnej 
Lakszmi- bogini piękności i szczęścia, żona Wisznu 
Mahi - bogini personifikująca ziemię 
Maya- bogini ułudy i iluzji świata 
Manasa- bogini, córka Boga Śiwa zrodzona jego myślą 
Prythiwi, Prithiwi- uważana za wedyjską boginię Ziemi, małżonkę Djausa Pitara 
Raka- bogini obfitości, dawczyni snów 
Ratri- bogini nocy 
Uszas - bogini zorzy porannej, świtu


Bogowie nordyccy

Nordyccy bogowie byli śmiertelni. Przedstawiani w postaciach ludzkich lub olbrzymów. Tylko dzięki jabłkom Idunn mieli nadzieję doczekać Ragnaroku. Wizja końca świata wiąże się z zagładą większości bogów, czyli Ragnarök. Poprzedzą go okrutne, bratobójcze zbrodnie i napaści dzikich zwierząt. Nastanie mroźna zima, aż wreszcie Garm, pies bogini Hel i wilk Fenrir uwolnią się. Wąż Midgardu opuści ocean i zaatakuje ziemię. Na koniec olbrzymy z Jotunheim i Muspelheim zaatakują bogów. Olbrzymy zostaną wprawdzie zniszczone, jednak bogowie również zginą w czasie walki - w ten sposób wypełni się ich przeznaczenie i nastąpi koniec świata. Istnieje jednak nadzieja, że ziemia zostanie odnowiona za sprawą Baldura.
Ludy skandynawskie wierzyły, że po spaleniu Asgardu ocean podniesie się do takiego poziomu, że pod jego falami zginie drzewo świata, Yggdrasil, a z jego głębi wynurzy się nowy, zielony świat – Gimlea, nowy Asgard. Kobieta i mężczyzna, skryci w gałęziach drzewa Yggdrasil, dadzą początek nowej rasie ludzi, zwierząt i bogów. Nowy świat rządzony przez zmartwychwstałego boga Baldura ma być pełen radości i spokoju bez wojen, przemocy i sporów. Wszyscy mają żyć w harmonii, spokoju i w zgodzie.
 

 

Bogowie i Boginie germańscy

W pewien sposób można stwierdzić iż Germanie wyróżniali trzy rasy Bogów:
- Asów (Aesirów)
- Vanów (Wanów)
- Thursów (Olbrzymów)

Przyjmując dużą generalizację można powiedzieć iż między Asami a Thursami toczy się nieustanna wojna, której przyczyną jest zabicie przez Odyna i jego braci (Wiliego i We) praojca Olbrzymów - Ymira. Jest to jednak duże uproszczenie - z niektórymi olbrzymami bowiem Bogów łączyła przyjaźń (np. Aegir, w którego siedzibie czasami ucztowali, Loki, którego z Odynem łączyło braterstwo krwi), inni służyli im radą bądź wiedzą (np. Norny, Mimir).

Bogowie są przedstawiani w postaciach ludzkich.
 

 

Bóstwa Innych Tradycji

Ahura Mazda - Pan Zastępów, Bóg z tradycji zaratusztriańskiej, Ormuzd  W mazdaizmie i zaratusztrianizmie bóstwo najwyższe. Bóg absolutnej mądrości. Stwórca świata i ładu w kosmosie. Jego symbolem jest oczyszczający ogień.

Allah- Bóg najwyższy w religii islamu Według muzułmanów Allah jest jedynym bytem samoistnym, stwórcą wszechświata i jego najwyższym władcą. Cały świat podlega ciągłym przemianom, ponieważ jest w każdej chwili tworzony na nowo. Wszystkie prawa świata wywodzą się z Jego woli i mądrości. Allah posiada 100 imion, jednak ostatnie z nich zna tylko On sam. Właśnie owym 99 atrybutom odpowiada 99 paciorków muzułmańskiego różańca (subha, wardia). Pomiędzy światem ludzi a Allahem muzułmańska kosmologia umieszcza świat bytów nadprzyrodzonych: aniołów – sług bożych i dżinnów, do których zalicza się też Szatan.

El- Bóg Stwórca w religiach semickich: hebrajskiej, fenickiej, ugaryjskiej i innych 
W mitologii ugaryckiej (rasa semitów) najwyższy bóg kananejski, który według tekstów z Ugarit (XV-XIV wiek p.n.e.) był stwórcą świata, ojcem i przywódcą bogów i ludzi - królem i sędzią, strażnikiem porządku kosmicznego i politycznego, wspierającym królów w sprawowaniu władzy. Występuje również jako mędrzec wyjaśniający sny. Był: wieczny, mądry, sprawiedliwy, dobry i miłosierny, życzliwy ludziom. Przedstawiano go jako siwobrodego mężczyznę, stojącego na szczytach gór lub na byku co miało symbolizować jego potęgę, albo pod postacią byka

Gwiazdozbór Byka

co miało oznaczać siłę seksualną w akcie tworzenia bogów. Jego żoną była Atirat (fen. Aszera).

Aszera- w mitologii ugaryckiej bogini wybrzeża morskiego, utożsamiana z planetą Wenus jej aspektem jako Gwiazda Poranna, matka bogów, początkowo żona najwyższego boga Ela, później żona Baala oraz Jahwe. Przeszła także do mitologii hebrajskiej. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elohim - Bóg najwyższy w tradycji hebrajskiej Samo słowo El jest od zawsze określeniem najwyższego boga w mitologii ugaryckiej i fenickiej, oznacza moc i siłę, potęgę. W takim wypadku można by tłumaczyć jego znaczenie jako mocny, silny. W języku arabskim słowo Elohim odczytywane jest jako Allah, w aramejskim jako Allaha. Nie ma wątpliwości, że chodzi o tego samego Boga, Najwyższą Istotę, Absolut. Wyznawcy Biblii i Koranu wierzą w tego samego Boga! Słowo Elohim z punktu widzenia gramatyki hebrajskiej to rzeczownik w liczbie mnogiej o czym świadczy sufiks -im. W języku starohebrajskim Elohim oznaczało liczbę podwójną, Boską Parę Bóstw lub także ogół Par Boskich Panteonu. Sens tego fragmentu łatwo zrozumieć w kontekście używania imienia JHWH, gdzie JHWH jest męskim aspektem Boskiej Pary, Boga jako mężczyzny i kobiety, wzoru dla stworzenia ludzkości.

Jesse- Świętowit - Najwyższy Bóg starożytnych Polaków i innych grup Słowian, także Światowid Najwyższy Bóg-Duch religii słowiańskich, blask Świętowita.  Jesse, Jessa, Jessie, Jesz, Jesza, Yesse (Jasny) - Bóg Absolut w wierzeniach mitologii słowiańskiej, także Jowisz, Jov, Jup, pierwszy nad wszystkimi Bogami. Perkunos litewski nad Odrą nazywany był Jessa. . Jego atrybutami są Wieniec, Kołacz i Snop. Przynależą mu: Drzewo Jesion lub Jawor, roślina Uczep, wieniec z Urzetu, grzyby - szczególnie Borowiki - grzyby prawdziwe, korzenie wszelkich drzew i roślin, Taja I, Gramota u, Czerta 5. Przesilenie Wrześniowe, pora Jesień, Maść Czerwona, Czyżyk, Czarny Kogut, Czarny Byk i Osa. Jesse, Duch Wszechrzeczy, Bóg niewidzialny. Jesse to duch inspirujący u Słowian wszelką twórczość, rzeźbienie, malarstwo, poezję, pisarstwo, modlitwę, uzdrawianie, zielarstwo, pracę z różdżką w poszukiwaniu wody - obowiązkową u kapłanów Słowian wszelkich. 

BÓG po staropolsku to był Świętowit, a BOGI to były wszystkie inne Bóstwa. Mówiono też Jesse Bóg, ale Jesse to Bóg Niewidzialny, Bóg Duch w wierzeniach dawnych Słowian. Mówiąc po polsku BOŻE, BOŻE, wzywamy jednoznacznie Świętowita (Sventevit) lub postać niewidzialną, bezcielesną czyli Jesse.( http://himalaya-wiki.org/index.php/Jesse)

Laila- Leila, Lajla, Lejla, Łada, Leda - słowiańska bogini pochodzenia indoeuropejskiego 
Laila, Lajla, Leila, Lejla, Dzidzilejla także Łada, Łado, Lada, Lela, Lila) - indoeuropejska bogini Słowian, Macierz Bogów. Matka bliźniaczych bóstw męskich Lela i Polela oraz córki Bode (Bodai). Jan Długosz w swoich Kronikach wspomina Lailę jako boginię Mazowsza.
Jednym z miejsc kultu Łady była Łysa Góra, innym Jasna Góra w Częstochowie. Swoje święto Bogini Laila miała w okresie zaanektowanych przez katolicyzm zielonych świąt. Była częścią kultu macierzyństwa - patronka porodów, urody, urodzaju. Kwiat Lilii jak najbardziej był i jest symbolem Bogini rodzimej Wiccani, obowiązkowa to cześć wystroju na majowe gody będące zaślubinami z Boginią Laila. Białe suknie zwyczajowo też używano na takie inicjacyjne okazje dla dziewcząt i świece woskowe, koniecznie własnoręcznie z węzy zawinięte. SOWA jako ptak mądrości i wróżby też towarzyszy świętej Bogini LAILI – Matce Bożej i Królowej Niebios.


Boginie i Bogowie na Hawajach

Hawajska koncepcja bogów i bogiń różni się znacznie od zachodnich czy bliskowschodnich, różni się również od tradycji Afrykańskich i Australijskich, od tych z Ameryki Południowej i Północnej. Pomimo, iż wciąż różna, zdaje się być bliższa bardziej eklektycznym tradycjom Indii, Chin czy Japoni niż jakimkolwiek innym. Słowem określającym boginie czy bogów w języku hawajskim jest akua, którego znaczenie jest bardzo szerokie. Może być stosowane do ducha czegoś– niewidzialnej siły animującej (poruszającej) lub stwórczej . Stąd Stwórca, wiatr, pełnia księżyca, wysokiej rangi szef, niewolnik, duch i to co wprawia silnik w ruch, może być nazywane akua w zależności od kontekstu.
Oznacza to, iż kiedy słyszymy lub czytamy historie o jestestwie takim jak Pele, bogini wulkanu, nie możemy być pewni czy chodzi o ducha naturalnego zjawiska, czy ludzkiego przodka jakiegoś szczególnego rodu. Mogą to być obydwa przypadki lub żaden.


Ameryka Południowa

AZTECY
Huitzilopochtli - "koliber z południa", "koliber z lewej strony" najważniejsze bóstwo Azteków, ich plemienny bóg-opiekun. Zgodnie z wierzeniami Azteków, Huitzilopochtli rodził się każdego dnia na nowo i umierał wraz z zachodem słońca. Potrzebował siły jako bóg-słońce, by odbywać swoją wędrówkę po niebie i codziennie zwyciężać bóstwa gwiazd Centzon Huitznauna. Trzeba było go "karmić" krwią ludzką i jeszcze drgającymi ludzkimi sercami. W ofierze składano jeńców wojennych. Dla zapewnienia sobie odpowiedniej ilości ofiar, Aztekowie prowadzili wiosną tzw. kwietne wojny. Huitzilopochtli przedstawiany był z pomalowanym na niebiesko ciałem i żółtymi pasami na twarzy, dobrze uzbrojony i w stroju przyozdobionym piórami kolibra. Na jego cześć obchodzono pod koniec roku święto Panquetzaliztli (podniesienie sztandaru), podczas którego staczano ceremonialne walki a tych którzy je przegrywali składano mu w ofierze.


Cihuacoatl ( "kobieta wąż" ) lub Chihucoatl - w azteckiej mitologii jedna z wielu bogiń płodności i ziemi. Bogini-matka, często utożsamiana z Tlazolteotl lub Coatlicue. Niekiedy kojarzona także z bóstwem ziemi Quilaztli. Uważano ją za opiekunkę zmarłych niemowląt i porodów oraz patronkę azteckiego miasta Culhuacan. Wierzono także iż podarowała ludziom narzędzia - pas tragarski i motykę. Cihuacoatl przedstawiana była zwykle jako młoda kobieta z dzieckiem na ręku, choć czasami wyobrażano ją jako kobietę-wojownika w zbroi i ze strzałami w ręku
 

Tytuł Cihuacoatl w państwie Azteków przysługiwał także najwyższemu kapłanowi, który był pod względem hierarchii drugą osobą po królu.

Mitologiczny przekaz głosi iż Cihuacoatl pomogła Quetzalcoatlowi w stworzeniu pierwszych ludzi macehuales, po powstaniu Słońca Ruchu (Nahui Ollin), czyli piątej epoki świata. Citlalinicue jest znana również pod imieniem Citlalicue, Citlallatonac lub Citlaltonac - "Ta w Gwiaździstej Spódnicy" lub "Gwiazda, która rozjaśnia" lub "Jaśniejąca Gwiazda") – w mitologii azteckiej bogini-matka i patronka ziemi. Citlalinicue wraz ze swoim mężem Citlallatonac byli hipostazami Ometeotla, który identyfikowany był wówczas jako słońce i jako ten, który sprawiał, że świeciły gwiazdy. Para ta stworzyła pierwszą parę na ziemi o imionach Nata i Nena. 
 

 

 

 

 

 

 

Citlalicue była również boginią matką, uosabiającą Drogę Mleczną.

 

Huiczole z Meksyku

Religia Huichol podobnie jak religie mezoamerykańskie powiązana jest z otaczającym światem fauny i flory. Bogowie Huichol to personifikowane elementy otaczającej ich przyrody oraz żywiołów: ognia, deszczu (wody) i powietrza itp. Każde bóstwo odpowiedzialne jest za zsyłanie na ludzi dóbr i klęsk. Bogowie reprezentujący dobro przedstawiani byli w postaci Jelenia

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

zwierzęcia uważanego obok Pejotlu i Kukurydzy za element święty.
Sakaimoka, który sprawował patronat nad słońcem w stadium zachodu oraz bogini Słońca Tate Velika Vimali. Występowała w dwóch postaciach – młodej dziewczyny, której sukienką było nocne niebo usłane gwiazdami lub królewskiego orła, który trzymał świat w szponach. Mówiono, iż ona trzyma pieczę na ziemią.

Bóstwem najwyższym był Tatevali (Tatewari Pradziad). Pełnił funkcjęboga ognia sprawującego władze nad życiem i zdrowiem, był władcą ar, orłów królewskich, kardynałów, jaguarów,

 

 

 

 

 

 

 

 

oposów oraz ziół i traw. Do niego wznosili modły wszyscy ziemscy szamani – medycy, którzy przepowiadają przyszłość oraz sprawował władzę nad szamanami - medykami bogów.

HipostaząTatevali, był Tatotsi Mara Kware – drugorzędny bóg ognia. Mity mówią, że on wraz z Kauyumarie powstali z iskry pochodzącej od uderzenia w krzemień. Był panem jastrzębi i występował pod postacią jelenia. Wspomniany Kauyumarie (Świty Jeleń) oraz Bóg zachodzącego słońca pod postacią węża,

Innym wcieleniem Kauyumarie był Maxa Kwaxi.

Indianie Huichol mieli w swoim panteonie bóstwa deszczu podobne do azteckiego Tlaloka czy Chaka Majów. Była ich czwórka, lecz byli płci żeńskiej. 

Tate Hautse Kupiur (Matka Północna Woda). Wyobrażano ją sobie w postaci żółtego węża, który przynosił deszcz z północy. Odpowiedzialna była za mgły i opary.

Następna bogini nazywała się Tate Krewimoka (Matka Zachodnia Woda). Ona miała postać białego węża i przynosiła deszcze z zachodu. 

Tate Naaliwami (Matka Wschodnia Woda). Jej kolorem był kolor czerwony i jako dzierżąca  błyskawicę (pod tą postacią ukazywała się) była boginią wody i deszczu wschodniej strony oraz panią bydła, mułów i koni.

Tate Rapawiyema (Matka Południowa Woda). Jej postać węża przybierała kolor niebieski i patronowała południowej stronie świata i nasionom zbóż.
 

 

To jeszcze trochę o  MAGNA MATER:

Wielka Bogini, Matka Ziemia, Królowa Niebios, Wielka Macierz, Bogini Matka - w wierzeniach wielu kultur główne (lub jedno z główniejszych) bóstw w panteonie. Bogini utożsamiana najczęściej z Ziemią (lub stanowiąca jej patronkę)[1], w wielu kulturach będąca równocześnie królową niebios (wówczas do jej atrybutów dochodziła jeszcze uroda). Zazwyczaj dawczyni wszelkiego życia, uosabiająca płodność i macierzyństwo. Często uznawana również za matkę bogów.

Uznawane za nią boginie:
Al-Lat (mitologia babilońska)

Tiamat(mitologia sumeryjska)
Astarte (mitologia egipska

Hathor (bogini egipska)

Izyda (mitologia egipska)

Nut(bogini egipska)
Cihuacoatl(mitologia aztecka)
Citlalincue (mitologia aztecka)
Demeter(mitologia grecka)
Gaja (mitologii grecka)
Hebat(mitologia hetycka)
Isztar(mitologia sumeryjska)
Ki(mitologia sumeryjska)

Ninhursag(mitologia sumeryjska)

Mokosz(mitologia Słowian)
Pachamama (mitologia inkaska)
Saule(mitologia bałtyjska)
Tellus(mitologia rzymska)
Ala( bogini afrykańska)

Yemaya ( Bogini Oxceanu, bezkresu w mitologii afro-karaibskiej)
Jest kochającą matką, która zawsze wysłuchuje szukających pomocy, jednak rozgniewana, może być trudna do przebłagania. Znana z tego, że gdy któreś z jej dzieci cierpi, w akcie desperacji i chęci pomocy, omamia je wciągając do wody i zabiera je do swego pałacu który jest na dnie oceanów. Utożsamiana z Matką Boską Reglaną.



 

 

 

 

 

Buddyjski bóg współczucia Avalokiteśwara ("Słuchający płaczów świata", "Kochające Oczy") w buddyzmie dalekowschodnim, w Chinach od ok. IX wieku "zmienił płeć" i tamże czczona jest żeńska forma bodhisattwy współczucia, tzw. bogini Guanyin. Ta buddyjska bogini Guanyin, Kuala lumpur tez piękna... przypomina mi Białą Panią... Guanyin jest skrótem od Guanshiyin i oznacza dosłownie "Postrzegająca Dźwięki Świata".

 

Biała Pani -Matka Boska Fatimska.

A co mam zrobić z 

Matką Boską - Madonną ?

Oto ona:

 

                                                                             

 

Częstochowska i  Kazańska, obie "ciemnoskóre" i z płaszczami usianymi  gwiazdami...

 

 Z Guadalupe

Jej "sukienką było nocne niebo usłane gwiazdami"...

 

 

 

 

 

 a Fatimska jaśniejąca jak Słońce...

i oczywiście nasuwa mi się pytanie, czy to bogini, skoro Matką Bożą jest?

 

 

ciąg dalszy nastąpi.

07.03.2010

Matka Boska nie jest matką boga, bo Jezus Chrystus za boga nie jest uznawany. Jest po prostu Synem Boga. Więc dlaczego Matka Boża ma takie właśnie imię i w płaszczu nieba usianego gwiazdami – jak inne boginie niebios i Wielkiej Macierzy  - jest często przedstawiana?
Ot, ciekawostka.
I w zasadzie w tym momencie mogłabym uznać tę notkę za zakończoną.
Ale rozpoczęłam jej pisanie z inną intencją. Na blogu u Stanisława Hellera prowadziłam dialog z Panem Eine. Napisał on coś, co dla mnie było dość ważne:

„Podałem określenie FORMY ,KTÓRA WYDOBYWA Z MATERII RÓZNE BYTY.
Tą formą są idee, to one mają owe cechy [sześć cech idei]. Materia jest tworzywem absolutnie nie określonym bo jeszcze nie zrealizowanym, jest li tylko potencją, możliwością, a idea [istota] formuje określony byt.
Dlatego istnieje młotek, że wcześniej jest idea młotka i ona dysponując tworzywem formuje- a dokładnie stwarza - młotek. Każda rzecz ,każdy byt [rodzaj i gatunek] ma swoją istotę, ideę według której powstała/powstał i którą ucieleśnia. Byty mogą zatracić swą istotę, oderwać się od swej idei ,wtedy stają się pozorem bytu, deformacją bytu, np. para lesbijek to deformacja idei rodziny, albo orzeł w klatce ogrodu zoologicznego zatracił swoją istotę, jego istota została zabita przez człowieka ,stąd takie wielkie cierpienie orła. Człowiek dostał Eden do życia[Ziemia jest takim Edenem],czy pozbawi wszystkie byty ich istot, dzięki którym żyją i radują duszę człowieka?”

Do przykładów przywołanych przez Pana Eine się nie odwoływałam, ale meritum mnie ujęło.
I przełożyłam na „swoje”, by lepiej zrozumieć:

„Forma wydobywa z materii różne byty.”
Tą formą są idee. Jest ich wiele, są różne…
i one są wieczne, niezmienne....
Substrat - materia jest potencjalnością, możliwością, której nadaje formę idea.
Substrat – materia przyjmuje postać według formy – idei.

Co zaś się tyczy tego, że "Byty mogą zatracić swą istotę, oderwać się od swej idei ,wtedy stają się pozorem bytu, deformacją bytu", to doskonale rozumiem. Ale wiem, że mimo oderwania się bytu od idei może tenże byt nadal łączyć mnie ze swoją ideą - istotą tego bytu - tak, jak orzeł w klatce. I tak, jak boginie i bogowie…

Wiele i wielu z nas zapomniało, z jakiego powodu ustawiamy sobie w domach figurki bogów i świętych albo wieszamy na ścianach obrazki z ich wizerunkami. Robimy to po to, by mieć kontakt z daną ideą - istotą tych "bytów", czyż nie? A potem o tym zapominamy.

Byłam niedawno w Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku (Zielonym Jabłkiem zwanym)i patrzyłam w szklane oczy martwych, wypchanych zwierząt. Jakież one piękne. Tak, wiem, co mówię. Kiedyś tak bym nie pomyślała, a tym bardziej nie powiedziała. Patrzyłam na nie i czułam coś dziwnego. Coś, czego zrazu nie mogłam zrozumieć. A potem nagle mnie olśniło: poprzez te pozbawione życia, martwe ciała zwierząt miałam kontakt z ich duszą. I pomyślałam, że na podobnej zasadzie zarówno poprzez symbole jak i fizyczne ciała (a może bardziej poprzez symbole niż fizyczne ciała?) możemy kontaktować się z duszą - istotą - samą w sobie... Samej mi się wierzyć nie chciało. Ale to poczułam. I uświadomiłam sobie.

I jeszcze dokładnie to samo czułam wędrując po Metropolitan Museum patrząc na figurki i wizerunki Matki Boskiej, na posągi egipskiej bogini Izydy, na boginię Hator pod postacią krowy, która jest utożsamiana z boginią niebios, na Horusa pod postacią sokoła o jednym oku księżycowym, a drugim słonecznym...
Patrzyłam i czułam jedność z istotą - duszą groźnego Posejdona i Erosa (okrutne bóstwo), potem Tanatosa i Eris - uskrzydlonej bogini niezgody, chaosu i nieporządku, zamętu... To samo czułam stojąc przed wizerunkiem Eos o wielkich skrzydłach, boginki zorzy polarnej odzianej w szatę koloru szafranowego, która codziennie przez wieki otwierała „wrota dnia”... To samo czułam patrząc na posągi Wisznu i Lakszmi, Kryszny i Parwati, Ganeszy o głowie słonia i Huitzilopochtli, który wcale nie wygląda tak groźnie, jak mi się to kiedyś zdawało... To było olśniewające odczucie.

Czu łam, jakbym miała kontakt z ideą – istotą – duszą bogiń i bogów, których większość odeszła. Nie byli groźni, nie wzbudzali ani strachu, ani przerażenia, budzili mój podziw jako artefakty twórczej siły i wzbudzali we mnie uczucie miłości… Poprzez różne cechy przypisane różnym boginiom i Matkom Boskim docierała do mnie idea czystej miłości. Zaczęłam rozumieć moc Miłości Wielkiej Macierzy, która dała całkowitą wolność swojemu synowi i całemu swojemu potomstwu…

Przeczytałam gdzieś niedawno słowa, które przytaczam z pamięci: Wszechświat nie został stworzony przez bogów — istnieje wiecznie. Może tak jest. Nie ma to w tej chwili jednak znaczenia., bo najistotniejsze w tej chwili stało się to, że zrozumiałam, jak ważne jest, jakimi przedmiotami się otaczam - tu i teraz – w mojej przestrzeni. Każdy przedmiot jest artefaktem poprzez który mam kontakt z jego ideą. W sposób świadomy lub nie. Wyrzuciłam sporo przedmiotów, oczyściłam swoją przestrzeń. Niech tu będzie Matka Boska z dzieciątkiem – miłość matczyna w najczystszej formie do istoty jeszcze nieuformowanej, a tutaj Lakszmi – bogini światła, piękna, bogactwa i obfitości, szczęścia, czystości intencji i niewinności. A tu miejsce dla Izydy z chłopcem na kolanach, który wygląda jak miniaturka mężczyzny. A tu przysiadły na drzwiach szafy sztuczne motyle. Tam postawiłam kryształy, obok srebrnego jelonka, którego pomalowałam w piękne kolorowe wzorki, a na komputerze ustawiłam puchar z piórami… Jest miejsce dla Buddy. Ale Buddy nie ma. Chrystusa też. A nade mną, na żyrandolu dyndają anioły. 

„Mistyka to siła wyobraźni, która oczyszcza wyobraźnię z mitów i obrazów zbędnych. Ten proces nigdy się nie zakończy. Jest rdzeniem życia, które chce dojrzewać do miłości i poprzez miłość - do przekraczania siebie.” Synergie
 

Dlatego co jakiś czas robię kolejne porządki, oczyszczam wyobraźnię ze zbędnych mitów i obrazów, ze schematów i wzorców – wszystkich zbędnych programów, które mnie powstrzymują przed przekroczeniem siebie, uwolnieniem siebie DO wszechogarniającej miłości. Dlatego co jakiś czas robię kolejne porządki wśród otaczających mnie przedmiotów. I wcale ich nie ubywa. Zmieniają się. Czy chciałabym, żeby bylo ich coraz mniej?

 

koniec


 

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Żródła:
1

http://www.starozytny-egipt.info/bogowie.html
2

www.sciaga.pl/tekst/62796-63-bogowie_i_boginie_w_grecji 

3

www.starozytny-rzym.info/bogowie-rzymscy.html

4

www.indiaguide.pl/india/boginie_i_bogowie.html

5

himalaya-wiki.org/index.php/Indeks_Bogów_i_Bogiń

6

pl.wikipedia.org/wiki/Mitologia_nordycka

7

himalaya-wiki.org/index.php/Indeks_Bogów_i_Bogiń

8

www.huna.net.pl/name-News-article-sid-334.html

9

pl.wikipedia.org/wiki/Huiczole

i inne