NATURA ŚWIATŁA

Przedstawiam niektóre z założeń mojej teorii:

Budowa materii oraz masa są pochodnymi oddziaływań grawitacyjnych, a oddziaływanie grawitacyjne jest przenoszone przez „fotony” i zapisane w ich strukturze, a dokładnie w ich geometrii przestrzennej, wyznaczanej przez cztery wymiary podstawowe oraz dwa dodatkowe wymiary czyli wymiar kołowy i krzywizny.Oddziaływania grawitacyjne są immanentną właściwościowością tak zwanych „fotonów”. Co staram się wyjaśniać poprzez model Grawitora* fotonowego.

AModel Grawitora fotonowego jest po prostu próbą wyjaśnienia osobliwych właściwości „fotonu”.

Tak zwany „foton” ma swoją przestrzenną strukturę o konkretnej geometrii kuli. Model takiej struktury przestrzennej nazwałam Grawitorem fotonowym. Pojedyńcze Grawitory fotonowe mogą wchodzić w układy z innymi tworząc „multiGrawitory” (albo „pod-Grawitory” jak ktoś woli).Zmiany geometrii modelu Grawitora fotonowego są opisane jako proces dynamicznych przekształceń związanych ze zmianą geometrii powodowaną wzrostem lub spadkiem ich energii.Obserwacja przekształceń zmiennej geometrii przestrzennej Grawitora fotonowego jest możliwa dzięki zastosowaniu dwóch dodatkowych wymiarów: wymiaru kołowego i wymiaru krzywizny (kołowej)."Foton" często postrzegany jest jako „cząstka punktowa”. Ale jako taka, według założeń mojej teorii, jest stanem Grawitora fotonowego o o pewnej (względnej) maksymalnej krzywiźnie.Model Grawitora fotonowego przedstawiam jako kulę.

W Grawitorze fotonowym prędkość stała światła jest przyrównana do promienia tejże kuli. Ponieważ promień Grawitora znajdującego się w stanie podstawowym, zgodnie z nową geometrią powinien być uznany za stały, dlatego promień „r” Grawitora fotonowego w stanie podstawowym ustalamy jako równy stałej prędkości światła „c”.Będzie on stanowił podstawową jednostkę pomiarową w naszym fizycznym świecie.

W Grawitorze fotonowym następuje przełożenie przyśpieszenia prędkości światła na prędkości grawitacyjne, które stają się ponadświetlne. Możemy dla uproszczenia opisać to wzorem dla geodezyjnej (równikowej) Grawitora:g = k 2 П c, w którym „g” to prędkość "grawitacyjna" hipotetycznej cząstki - grawitonu, której zmiany (wzrost wartości) określa współczynnik zmiennej krzywizny „k”. Utożsamienie stałej prędkości światła „c” z promieniem ”r” Grawitora fotonowego powoduje, że przy wzroście energii następuje wzrost krzywizny, co znaczy, że energia staje się coraz wyższa - zmniejsza się amplituda fali, a zwiększa częstotliwość, a ponieważ długość geodezyjnej wzrasta ulegając zakrzywieniom, to w rezultacie takiego działania przestrzennego może prowadzić do powstawania atomu wodoru i tak zwanej „masy” z energii "światła".

A na wyższych (względnie maksymalnych) poziomach krzywizny, po ustaleniu stałej masy, dochodzi do zmiany energii kinetycznej cząstek oraz obiektów.

Kiedy „foton” zostaje wyemitowany ze swojego źródła, jest „rozsmarowany” na geodezyjnej Grawitora (1D sferze) "skręconej" w wymiarze krzywizny do pewnego maksimum, która natychmiast po wyemitowaniu "rozwija się”, przechodząc ze stanu o najwyższej energii do stanu o najniższej energii czyli podąża do stanu maksymalnego rozproszenia na maksymalnym obszarze przestrzeni. Gdyby tak nie było, to i światło nie miałoby naturalnej tendencji do sferycznej propagacji w przestrzeni.

Geodezyjna „równikowa” jako 1D sfera domyka pole grawitacyjne Grawitora."Zakrzywiony" Grawitor fotonowy zawsze dąży do swojego stanu podstawowego, do maksymalnego rozprostowania swojej krzywizny w przestrzeni czyli do osiągnięcia swojego stanu podstawowego o:

- najdłuższym promieniu równym c,

- najniższej energii- najdłuższej fali

Ta tendencja może świadczyć o wielkiej dynamice oddziaływań na poziomie świata kwantowego, ponieważ ciągłe oddziaływanie Grawitora z innymi Grawitorami oraz innymi cząstkami masywnymi utworzonymi z Grawitorrów fotonowych (łącznie z atomem wodoru, który także jest Grawitorem) uniemożliwia mu osiągnięcie tego stanu podstawowego.

Grawitor posiada swoja geometrię kulistą, a z niej wynika asymetryczność sił grawitacyjnych. Tu mogę tylko odesłać do opisanego przeze mnie modelu - Kandelabru wiedźmy Margo - w komentarzu do poprzedniej notki.Grawitory fotonowe są nośnikami grawitacji oraz budulcem, z którego powstała materio-antymateria. W jaki sposób? Staram się przedstawić to w mojej pracy.

Pojęcia: „grawitacja” i „antygrawitacja” są pojęciami nieadekwatnymi do prawdziwej natury oddziaływań grawitacyjnych. Istnieje grawitacja o „ładunku dodatnim” – obszary przestrzeni i obiekty o krzywiźnie dodatniej oraz grawitacja o „ładunku ujemnym” – obszary przestrzeni o krzywiźnie ujemnej.To dzięki nim istnieją spójne układy grawitacyjne i ruch obiektów znajdujących się we wspólnym polu grawitacyjnym. Dzięki geometrycznej asymetrii możliwy jest wszelki ruch we Wszechświecie, który jest wynikiem oddziaływania pól grawitacyjnych o przeciwnych „ładunkach” .Praprzyczyna ruchu ciał w kosmosie wynika zezróżnicowania wartości krzywizn wyróżnionych obszarów przestrzeni danego przestrzennego układu grawitacyjnego,które jest z kolei konsekwencją asymetrycznegozróżnicowania geometrii Grawitora fotonowego. Grawitory fotonowe można nazwać też „kwantami - polami światła”.

A oto kilka doświadczeń, które może, choć wcale nie musi tłumaczyć moja teoria:

1) Doświadczenie z przejściem „fotonu” przez dwie szczeliny.Model Grawitora fotonowego próbuje wyjaśniać korpuskularno-falową naturę „fotonów”.

2)„Wiązka przechodząca zrobiła się mocniejsza przy jednoczesnym pojawieniu się drugiej (odbitej od płaszczyzn krystalograficznych) wiązki.
Sytuacja jest taka, że w pobliżu warunku Bragga (odpowiedni kąt padania w stosunku do płaszczyzn krystalograficznych) tworzy się fala stojąca, która może mieć strzałki pomiędzy położeniami atomów, i dlatego jest słabo absorbowana.” (cytat ze starego blogu Hazelharda, który wczoraj znalazłam!)Ta fala stojąca może być falą grawitacyjną, bo „fotony” są (według mojej teorii) „nośnikami” oddziaływań grawitacyjnych. I właśnie się dowiedziałam o teorii Milo-Wolfa, która zdaje się pięknie opisywać taką falę.

3) Może warto byłoby przeprowadzić eksperyment z emitowaniem dwóch, trzech, czterech itd. fotonów z różnych źródeł w tym samym czasie i zaobserwować, czy ich „fala”, a dokładniej amplituda fali, gdy łączą się ze sobą, skraca się według podanych przeze mnie założeń czyli dla dwóch do ½, dla trzech do 1/3, dla czterech do ¼ itd.

Gdyby taki eksperyment się powiódł, byłby dowodem potwierdzający moją teoryjkę. O ile zresztą pamiętam – coś po głowie się telepie - taki eksperyment przeprowadzono chyba w Wiedniu przez grupę bodajże Zellingera, ale nie mogę informacji o tym eksperymencie odszukać :-( A drugi podobny chyba w Kanadzie.

4) Doświadczenie przytoczone prze pana Eine:„Ostatnio, Fran de Aquino z State University w Sao-Luis (Brazylia) [9]oraz amerykański fizyk Richard Crandall, uzyskali spójną całość OTW z zasadą Macha, analizując oddziaływanie niskoczęstotliwościowych fotonów (kwantów pola elektromagnetycznego) z masywnym ciałem . W wyniku tego oddziaływania, następuje redukcja masy grawitacyjnej (ciężkiej) tego ciała, a więc i ciężaru, i tym samym otwiera się droga do budowy urządzeń do ekstrakcji energii z pola grawitacyjnego oraz pokonywania siły ciążenia[10].”Czy nie świadczyłoby to doświadczenie o tym, że „kwanty pola elektromagnetycznego” mają właściwości oddziaływania grawitacyjnego?