wiedźma Margo wiedźma Margo
345
BLOG

czarne dziury

wiedźma Margo wiedźma Margo Rozmaitości Obserwuj notkę 6

Grawitor fotonowy w stanie podstawowym w mojej teoryjce przekształca się w "subtelnych wymiarach" do poziomu wielkości Plancka czyli momentu, kiedy tworzy się z niego równowazny układ grawitacyjny masa- elektron, antymasa – proton.

W jaki sposób może powstawać nadmiar ciemnej materioenergii?

Ponieważ anihilacja materii jest „lokalna”. Co to znaczy? Przedstawię na przykładzie multiGrawitora fotonowego i powstających z niego cząstek podstawowych:

Kiedy z powierzchniowego pola grawitacyjnego („dodatniego”) powstaje obiekt materii – elektron (pole pow. zakrzywia się zwiększając krzywiznę dodatnią swojej czasoprzestrzeni) , to z objętościowego pola grawitacyjnego („ujemnie” – antygrawitacja) powstaje obiekt ciemnej materii – proton (pole objętościowe zakrzywia się zwiększając krzywiznę ujemną swojej czasoprzestrzeni).

Dalszy etap to powstawanie pierwiastków.

Protony w tym sensie są małymi czarnymi dziurami. Neutron, jak już pisałam to niestabilny stan protonu z elektronem „w środku” czyli w całkowitej równowadze, obojętny elektrycznie. Ale wystarczy energia jednego fotonu - Grawitora fotonowego, żeby wybić taki elektron ze środka na orbitę pola protonowego (antygrawitacyjnego). Co dziwne, z mojego modelu wynika, że w polu jednego protonu moze orbitować kilka elektronów. „Wolne” protony mogłyby wtedy tworzyć coraz większe skupiska „ciemnej energiomaterii” tworząc coraz masywniejsze pola antygrawitacyjne.

Logiczną konsekwencją modelu Grawitora fotonowego z mojej teoryjki jest to, że czarna dziura zasysająca fotony może być fabryką materii. Z miliona miliarda miliarda miliardów Grawitorów fotonowych czyli jednego "super multiGrawitora" :-)  może we wnętrzu czarnej dziury powstawać neutron ( (proton z elektronem w środku  obojętny elektrycznie). Takie neutrony są wyrzucane w formie dżetów na zewnątrz. Po przekroczeniu „linii horyzontu” neutrony mogą się rozpadać na protony z orbitującymi wokół nich elektronami. Stąd prawdopodobnie obserwowane są wodorowe obłoki wokół czarnych dziur.

-----------------------------------------------------------------------------------------

Dodane 12.01.09 g. 17.00

Pan Eine był łaskaw skomentować mój wpis przedstawiony powyżej oraz na jego blogu w notce "Świadkowie otchłani". Oto moja odpowiedż:

Przez jakiś czas nie mogłam się dostać na salony z powodu jakichś problemów z serwerem. Ale miałam za to czas, by przemyśleć Pańską skądinąd trafną wielce uwagę.

Ogólna teoria względności  udziela odpowiedzi od blisko 90 lat.Poprostu równania pola Einsteina mają tzw. rozwiązania Schwarzschilda.Dyskusja tych rozwiązań doprowadziła do odkrycia, że  masa M o symetrii sferycznej nie rotująca i nie posiadająca ładunku elektrycznego oraz momentu magnetycznego posiada tzw. horyzont absolutny zdarzeń,czyli obiekt geometryczny który w przestrzeni o wymiarach [t,x,y]jest sferą (w czterech wymiarach t,x,y,z jest hiperpowierzchnią w rozwinięciu czasowym), a jej promień r jest równy

r =  2*G*M/c^2

i sfera ta

w modelu Grawitora nie jest to sfera lecz kula i w tym sensie "rozwijam przewidywania Einsteina modyfikując je i przedstawiając konkretny modelik (poniżej)

dzieli przestrzeń na dwa podobszary: wewnętrzny, gdzie występuje silna krzywizna zdążająca do nieskończoności w punkcie centralnym oraz zewnętrzny który już w niewielkim oddaleniu od horyzontu staje sie asymptotycznie płaski(euklidesowy,przy założeniu nieobecności drugiej masy).

Dokładnie takie założenie jest uwzględnione w moim modeliku czasoprzestrzeni o krzywiżnie ujemnej, co wyjaśniam poniżej.

"Protony w tym sensie są małymi czarnymi dziurami." W żadnym sensie proton nie może być czarną dziurą.Protony jakie obserwujemy w typowych doświadczeniach fizycznych  mają b.długi czas życia rzędu 10E33 s ,gdy tym czasem małe czarne dziury mają b.małe czasy życia ,proporcjonalne do czwartej potęgi z wartości masy tej czarnej dziury.

Czyli pani proton jako czarna dziura miałby -w zgodzie ze strukturą fizyki- czas życia rzędu 10E(-28)E4 = 10E(-112) s. Czyli praktycznie -protonów nie powinno być we wszechświecie tymczasem są i prawdopodobnie będą najdłużej istnieć ale nie jako czarne dziury.

 

Proton nie jest czarną dziura to oczywiste, jednak jego długowieczność nie ma tu znaczenia, ponieważ mała CZARNA DZIURA jest OSOBLIWYM STANEM UKŁADU GRAWITACYJNEGO PROTON - ELEKTRON. Co to znaczy? Postaram się to w miarę moich możliwości wytłumaczyć najprzystępniej, jak na daną chwilę potrafię.

Wodór jako izotop z zerową liczba neutronów w jądrze występuje w 99,98 procentach we wszechświecie. W jądrze nie ma neutronu. Pytanie: czym jest neutron?

Neutron jest STANEM układu proton – elektron; kiedy elektron znajduje się w środku protonu. Z mojego modelu Grawitora wynika, że z multigrawitora o odpowiedniej energii powstaje układ obiektów: elektron jako obiekt materii (i antymaterii) oraz proton jako obiekt ciemnej materii.

Elektron powstaje ze sferycznego, powierzchniowego pola multigrawitora (dodatnia gęstość), które ulega „skręcaniu” do coraz większych dodatnich wartości w wymiarze krzywizny. Jak wyglądałby model takiej czasoprzestrzeni? Jak takie działanie może przebiegać? Wystarczy wyobrazić sobie gumkę aptekarską jako okrąg reprezentujący 1D sferę. Gumkę tę zaczynamy skręcać do 2,,4,8 itd. okręgów i w ten sposób zwiększamy jej krzywiznę dodatnią aż możemy skręcić ją do małej kulki. Coraz mniejszy promień takiego okręgu jest odwrotnie proporcjonalny do coraz wyższych wartości dodatnich wymiaru krzywizny.

Proton powstaje z objętościowego (ujemna gęstość) multigrawitora ulegając „skręcaniu” do coraz większych ujemnych wartości w wymiarze krzywizny. Wystarczy wyobrazić sobie model takiej czasoprzestrzeni jako koło wycięte z papieru. Przecinamy to koło wzdłuż promienia i sklejamy z drugim takim samym kołem oraz z następnym i następnym itd. W ten sposób promień takiego obiektu nie ulega zmianie, , ale następuje coraz większe zagęszczenie – wartości ujemne krzywizny stają się coraz większe w pobliżu środka – centrum kół. Model ten ma perspektywę rozbieżną , a wzdłuż promienia – od środka w kierunku zewnętrznym wartości krzywizny ujemnej są coraz mniejsze, zdążające do zera. Przypomina to trochę osobliwości Calabiego-Yau w Teorii Strun (patrz podany link poniżej)

Rozmaitość

http://pl.wikipedia.org/wiki/Teoria_superstrun

ale najbardziej strukturę taką odzwierciedlają rysunki w mojej pracy (www.grawitor.pl – unifikacyjna teoria grawitacji) na stronach 26 i 28 (modelik nazwałam „kandelabrami wiedźmy Margo).

W modelu Grawitora sferyczne pole jest polem grawitacyjnym „dodatnim”, a objętościowe pole jest polem grawitacyjnym „ujemnym”.  Gdy z tych dwóch pól stanowiących spójny układ powstają proton i elektron, , to elektron znajduje się w środku protonu czyli swojego własnego ujemnego pola grawitacyjnego. W taki sposób może powstawać proton, a w jego wnętrzu elektron. Nazwą proton możemy określać tę część czasoprzestrzeni ujemnego pola grawitacyjnego, która ma największą wartość krzywizny ujemnej i największą gęstość.

W takim stanie wzajemnej równowagi proton i elektron stanowią niestabilny UKŁAD GRAWITACYJNY. Teraz wystarczy dodatkowa porcja energii (kwantu światła – pojedyńczego Grawitora fotonowego, aby elektron został wybity ze środka własnego ujemnego pola grawitacyjnego i znalazł się na „orbicie” w tym polu. Dodatkowa, odpowiednia porcja energii może wyekspediować elektron z własnego pola. Będzie on przyciągany przez inne ujemne grawitacyjnie pola – inne protony. I tu dochodzimy do sedna problemu małej czarnej dziury.

Proton „rodzący” elektron to właśnie czarna dziura – z pola – obiektu ciemnej energiomaterii wylatuje obiekt materii (materio-antymaterii).  Taki STAN UKŁADU GRAWITACYJNEGO proton – elektron możemy nazwać neutronem. A zdaje się, że neutrony poza jądrem nie są zbyt stabilne. Natomiast neutron nie może być czarną dziurą, bo jest stanem idealnej równowagi „obiektu i tła”. Rolę czarnej dziury w tym procesie pełni proton znajdujący się w stanie „produkcji” – kiedy z jego środka następuję „katapultowanie” elektronu na „orbitę”.

Działanie takie może mieć odwrotny kierunek. Jeśli układowi proton – elektron jako pierwiastkowi wodoru przestanie być dostarczana dodatkowa energia, wówczas elektron może na powrót wpaść w środek swojego ujemnego pola grawitacyjnego czyli w środek protonu. I znów stan układu zmieni się i może być postrzegany jako neutron. Tu także neutron nie będzie czarną dziurą, lecz stanem idealnej symetrii układu na poziomie wielkości Plancka. A „pusty” proton przyjmujący w swój środek elektron staje się czarną dziura. Może ona „wyparować” w ten sposób, że jeśli możliwe byłoby utworzenie protonu i elektronu z multigrawitora fotonowego o odpowiedniej energii, to proces odwrotny jak najbardziej jest uprawniony do zaistnienia we wszechświecie.

Takie są moje „intuicje” :-)

" Rzeczywistość składa się z nieskończonego strumienia interpretacji postrzegania, które my, jednostki posiadające specyficzne członkostwo nauczyliśmy się odczuwać jako oczywiste. (...) Nasz odbiór rzeczywistości jest przez nas uznawany za tak niepodważalny, że podstawowe założenie magii traktujące go jedynie jako jeden z wielu opisów, niełatwo przyjąć poważnie." " Don Juan - człowiek wiedzy i nauczyciel Carlosa Castanedy. ------------------------------------------------- dodatek z dnia 13.09.09 "Każdy człowiek tworzy swoją osobistą historię ze swojej własnej i jedynej w swoim rodzaju perspektywy. Po co w takim razie narzucać innym swoją wersję, jeśli będzie ona dla nich nieprawdziwa? Kiedy to zrozumiesz, nie będziesz odczuwać potrzeby obrony tego, w co wierzysz. Nie jest ważne to, aby mieć rację i dowieść innym, że są w błędzie. Postrzegaj każdego człowieka jako ARTYSTĘ, kogoś, kto ma ci do opowiedzenia jakąś historię. Wiedz, że to, w co wierzą inni, jest po prostu ich punktem widzenia, i że nie ma to z Tobą nic wspólnego." Don Miguel Ruiz ------------------------------------------------- -------------------------------------------------- Moje notki "unifikacyjne": 1. Geometria kwantowa 1 2. Geometria kwantowa 2 3. Geometria Kwantowa 3 -wstęp do kwantowej grawitacji 4. Geometria kwantowa 4 5. Torusy 6. Prędkość grawitacyjna a stała Plancka 7. Kwanty światła i eter - część I. 8. Kwanty światła i eter - część II. pozostałe notki w polecane strony

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Rozmaitości